மரணவெளிகளே கவிதைகளாய்....

-வீ. அரசு

"தனித்துத் திரிதல" கவிதைத் தொகுப்பை இருமுறை வாசித்தேன். ஈழத்துக் கவிதைகளை நிறைய வாசிக்க வேண்டிய வேறொரு தேவை அண்மையில் எனக்கு நேர்ந்தது. இயல்பாகவே கவிதை வாசிப்பில் அதிக ஆர்வம் காட்டாத மனநிலை... ஒரு வேளை தமிழ்நாட்டுக் கவிதை மொழியால் ஏற்பட்ட எதிர்விளைவாகக்கூட இருக்கலாம். ஈழத்துக் கவிதைகளை வாசித்தபோது, அவற்றில் 98 சதவீதம் போரும் போர் சார்ந்த நிகழ்வுகளின் பதிவுகளுமாகவே இருந்தன. கடந்த 25 ஆண்டு ஈழத்துக் கவிதைகளின் மொழி போர் தொடர்பான மொழியாகவே உருப்பெற்றிருக்கிறது. தங்களுக்கு வேறு விவகாரங்களையும் எழுதத் தெரியும் எனக் காட்டிக்கொண்ட ஒரு சில கவிதைகளைத் தவிர, மற்ற அனைத்தும் போர்க் கவிதைகளே.

தமிழ்நாட்டின் மேதாவிக் கவிஞர்கள் சிலர், இதனை வெறும் ஓலம், காலத்தால் நிற்காது என்று சோதிடம் கூறக்கூடும். அவர்கள் அப்படிக் கூறுவது அவர்களுக்கான நியாயம். இவ்வகையான வாதங்களை ஒருபுறம் ஒதுக்கிவிட்டு, ஈழத்துக்கவிதைகளுக்குள் பயணம் செய்யும்போது புறநானூற்றுக் கவிதை மரபுகள், இன்றைய தேவை கருதி புதிய மரபுகளாக தமிழில் தொடர்கிறது என்று கூற முடியும். புறநானூற்றுக் கவிதைகளைப் பாடியவனுக்கும் அதனைத் தொகுத்தவனுக்கும் இடையில் உள்ள இடைவெளி குறித்த அக்கறையோடு அவற்றை வாசிக்கும்போது, மனிதர்களுக்குள் ஏற்படும் முரண்களால் பாதிக்கப்படும் நபர்கள் குறித்த பதிவுகளாகவே அவை இருக்கின்றன.

போரில் கணவனை, உறவினர்களை, மகனை என்று உறவு சார்ந்த இழப்புகளால் துன்பப்படும் பெண் புறநானூற்றுக் கவிதைகளில் முதன்மையாக இருக்கிறாள். அதனை 'பிரிவுஃ எனும் இலக்கிய உத்தியாக அப்பாடல்களைத் தொகுத்தவர்கள் வரையறை செய்து பதிவு செய்திருக்கிறார்கள். ஈழப் போர் தொடர்ந்து, கடந்த கால் நூற்றாண்டில் அதன் பல பரிமாணங்களோடு நிகழ்ந்து வருகிறது. அதன் வெளிப்பாடாகவே ஈழத்துக் கவிதைகள் உள்ளன. அக்கவிதைகளிலும் மிகுந்த துயருக்கு உட்படுபவராகப் பெண் இருக்கிறார். சங்க இலக்கியத்தில் உள்ள அளவிற்குப் பெண் குரல்கள் தமிழ்க் கவிதையில் பிற்காலங்களில் இல்லை. காரைக்கால் அம்மையாரையும் ஆண்டாளையும் மட்டுமே காண்கிறோம்.

இன்று, ஈழத்தில் சுமார் நூறு பெண் கவிஞர்கள், தங்கள் உணர்வுகளை கவிதை மொழியில் பதிவு செய்திருக்கிறார்கள். எண்ணிக்கையில் தமிழக மக்கள் தொகையோடு ஒப்பிடும்போது, ஆறில் ஒரு பங்குகூட இல்லாத மக்கள் பிரிவில், நூற்றுக்கு மேற்பட்ட பெண் கவிஞர்கள் எழுதுவது நாம் கவனத்தில் கொள்ளவேண்டிய செய்தி. தமிழ்நாட்டில் இருபதுபேர் தேறுவார்கள். இத்தன்மையிலும் சங்ககால மரபு அங்கு தொடர்வதைக் காண்கிறோம்.

மேற்சொன்ன மனநிலையோடு, மலர்ச்செல்வனின் 'தனித்துத்திரிதல்’ தொகுப்பை வாசிக்கும்போது ஏற்பட்ட மனப்பதிவுகளை உங்களோடு பகிர்ந்துகொள்ள இவ்வாய்ப்பைப் பயன்படுத்திக் கொள்கிறேன். இவரது கவிதைகள் போர்ச் சூழலைப் பின்புலமாகக் கொண்டு அமைகின்றன. ஒரு சில வேறு கவிதைகளை அவர் எழுத முயன்றாலும் அவையும் அதற்குள் வந்துவிடுவதைக் காண்கிறோம்.

கவிதை என்பது அதன் அடித்தளத்தில் உணர்வுகளின் வெளிப்பாட்டு மொழிதான். உணர்வுகள் என்பவை தர்க்கங்களால் பதிவு செய்யும்போது கவிதை ஆகுமா? என்பது கேள்வி. தர்க்கமொழி உரைநடைக்கு உரியது. தர்க்கத்துக்குள் ஆட்பட்ட கவிதையும்கூட உரையாடலாக இருக்கும் அளவிற்குக் கவிதையாக இருக்குமா? என்று சொல்ல முடியாது. மலர்ச்செல்வன் கவிதைகள், கனத்த மனத்தின் உணர்வுச் சுழிப்புகளாகப் பதிவாகின்றன. இவ்வகையான சுழிப்புகள் அவருக்கான பலம் - பலவீனங்களை உள்ளடக்கியதே. தன்னைச் சுற்றியுள்ள வெளியை அவர் உணரும் தன்மை சார்ந்து, உணர்வுகளாகப் பதிவு செய்திருக்கிறார்.

''கருணை வடிவான மாந்தர்கள்/வேண்டுதலை ஓங்காரமிட்டு/ இழந்துபோன நாள்களின்/ நினைவுகளோடு.../ தனித்த வெளி...”

போர்க் கவிதைகளில் காணப்படும் வெளி பற்றிய விவரிப்புகள் மற்றும் விவரணங்கள், மனித உணர்வுகளின் பாரத்தைக் காட்டுவன. மனித சமூகம், கூட்டாகவோ அல்லது சக மனிதர்களுடனோ இருக்கும் மனநிலைக்கும், தனித்து விடப்படும் மனநிலைக்கும் இடையில் உள்ள மன உணர்வுகளை அநுபவமாகப் பெறும்போது, அதனைப் பதிவாக்குகிறார்கள். பதிவு செய்பவர் மனநிலைக்கு வாசிப்பவன் செல்ல முடியுமா? என்பது கேள்வி.

ஆனால் பதிவு செய்பவன் மொழி, அதனை வாசிப்பவனுக்குத் தரலாம். மலர்ச்செல்வன் கவிதைகள் அத்தகைய அநுபவத்தைத் தருபவைகளாக இருக்கின்றன. ஒவ்வொரு கவிதை வாசிப்பிற்குப் பிறகும் ஏற்படும் மனப்பாரம், தனித்த வெளியை உணர வைக்கிறது. இது ஒரு வகையில் கூக்குரலாகக்கூட இருக்கலாம். எடுத்துக்காட்டாக:

நீள் உயிர்வெளிப் பயணத்தின் / ஒரு சற்றுநேர ஓய்விற்காக / மீண்டும் நான் வந்திருக்கிறேன் / நீதான் பிதற்றுகிறாய் / மூன்று காலில் வந்திருப்பாய் / துயர் கொள்கிறாய் / அந்நேரம் / மழைக்கால இருள்வெளியில் / நான் மறைந்து போனதை... / நீ பெருமை கொள்வாய்.

இக்கவிதையில் உரையாடலுக்கு உட்படுத்தப்படும் பொருண்மை, போர்க்காலச் சூழலின் இருப்பை உணர்த்துவதாக இருக்கிறது. போரின் அவலமும் இருப்பும் இணைந்தே இருப்பதை ஓலம் என்று எளிதாகக் கூறிவிட முடியும். ஓலம் என்பது வெறும் ஓலமன்று. அது உயிரின் குரல். அக்குரலைப் புரிந்து கொள்வது அவசியம்.

கெரில்லா போர்ச் சூழலில் இவரது கவிதைகள் பின்வருமாறு பேசுகின்றன.

யார் எதிரி? / யார் துரோகி? / யார் நண்பன்? / எமக்குப் புரியவில்லை.... ரணப் பட்ட ஒவ்வோர் / ஆத்மாவும் / கதறுகிறது / ''நாம் ஏன்...? / ''நமக்கேன் இந்த விதி?”...

ஈழத்தின் கவிதைகளில் வெளிப்படும் சுய இரக்கம், எள்ளல், அழுகை, ஓலம் ஆகிய அனைத்துப் பண்புகளும் சாதாரண குடிமைச் சமூகத்தில், புரிந்துகொள்ளும் சொற்களுக்கான பொருளைக் கொண்டிருக்கவில்லை. ஒவ்வொரு கணமும் வாழ்தல் என்பது மரணத்தை எதிர்நோக்கியும் மற்றும் மரணத்தை எழுதிக் கொண்டிருக்கும் தன்மையது. அத்தன்மைக்குள், கவிதையின் சொற்கள் தரும் பொருள் பரிமாணங்கள், அச்சூழலிலிருந்து வெளியே இருப்பவர்களால் எந்த அளவிற்கு உள்வாங்க முடியும்? என்பது கேள்விக்குறி.

ஈழத்துக் கவிதைகளில் வாழ்க்கை அல்லது இருப்பு என்பதே மரணந்தான் என்ற புரிதல் விரவியுள்ளது. மரணத்தை எதிர்த்து வாழ்தல் என்பதும் மரணத்தோடு வாழ்தல் என்பதும், மரணத்துள் வாழ்தல் என்பதும் ஈழக்கவிதைகளின் பல பரிமாணங்கள். இத்தொகுப்பும் அவ்வகையான தன்மைகளைக் கொண்டிருப்பதை வாசிக்கும்போது உணரமுடிகிறது. கவிதைகள் என்பவை படிமங்களால், மனங்களில் தொடர்ந்த சஞ்சரிப்பை உருவாக்குபவை. கவிதை வரிகள் என்பவை எழுத்துகளாகப் பதிவதில்லை. இவ்வரிகளுக்குள் உள்ள படிமக் காட்சி, வாசகனின் மனதில் தங்குகிறது. வாசிப்பு எனும் பெயரில் காட்சியே கவிதையில் நடைபெற வேண்டும்.

காட்சி இல்லா கவிதைச் சொற்கள், வெற்றுச் சொற்களாகவே அமையும். காட்சிகளின் வழி பெறப்படும் உணர்வுகள்தான் கவிதையின் உயிர்ப்பாக அமைகிறது. ஈழக் கவிதைகளைப் பொறுத்தவரை, அவர்கள் படிமங்களைத் தேடிப் போகவேண்டிய அவசியமில்லை. அவர்களது மனங்களில் ஏற்படும் உணர்வுகள் என்பவை, சூழ்ந்துள்ள வெளியின் படிமங்களாகவே கட்டமைக்கப்படுகின்றன. எங்கும் மரணவெளி... இருப்பு என்பதே மரணம் எனும் மனநிலைகளே கவிதைகளாகின்றன. ஈழக் கவிதைகளின் அண்மைக்கால எதார்த்தம் இது. மலர்ச்செல்வன் கவிதைகளில் அதற்கான கூறுகள் விரிவாகப் பதிவாகியுள்ளன.

தனித்துத் திரிதல், க. மலர்ச்செல்வன், மறுகா வெளியீடு, ஆரையம்பதி-3, மட்டக்களப்பு, இலங்கை.
விலை: இந்தியா: ரூ.40/-, இலங்கை ரூ.150/-


நன்றி: கவிதாசரண் (ஜனவரி - ஜூலை 2007)