Thursday, May 28, 2009
என்னதான் செய்வது நண்பர்களே?
(சயந்தனின் இப்பதிவுக்கு -சயந்தனினதும், பெயரிலியினதும் பின்னூட்டங்களைத் தொட்டு- எழுதத் தொடங்கியது ...நீண்டதாகவும் தனிப்பட்ட விடயங்களுமாய் போனதால் இங்கே தனிப்பதிவாய் இடுகின்றேன்...)
என்னையே விமர்சித்தலும், இயலாமையும், இன்ன பிறவும்
"புலிகள் இயக்கம் தோல்வியுற்றது மே 18 ஆக இருக்கலாம். ஆனால் உண்மையென்னவெனில் அது தன்னை கடைசி வரை நம்பியிருந்த தன்னோடிருந்த மக்களிடம் தோல்வியுற்று மாதங்களாயிற்று என்பதுதான். அந்தக் கடல்களும் காடுகளும் நிறையக் கதைகளை வைத்திருக்கின்றன. அதனை அவைகளே சொல்லட்டும்."
(சயந்தனின் பதிவிலிருந்து...)
இரண்டு அல்லது இரண்டரை ஆண்டுகளுக்கு முன், வன்னிக்குள் இருந்தவர்கள்/தப்பியோடிவந்தவர்களின் கதைகளைக் கேட்ட பொழுதில் இதையே நான் உணர்ந்திருக்கின்றேன். அப்போது எனக்கு நெருக்கமான நண்பர்களிடமும், இந்தச் சூழல் எனக்கு இந்திய இராணுவ காலத்தில் தமிழ்த் தேசிய இராணுவம் மாதிரியான தோற்றப்பாட்டைத் தருகின்றது என்றே கூறியிருக்கின்றேன். இதுதான் புலிகளிடம் இறுதிக்காலம், ஒன்று எதையாவது சாதிப்பார்கள் அல்லது தமிழ்த் தேசிய இராணுவம் மாதிரி மக்களிடமிருந்து முற்றாக அந்நியப்பட்டு, சுவடுகளின்றிப் போகப் போகின்றார்கள் என்றும் கூறியிருக்கின்றேன்.
ஏன் இவற்றையெல்லாம் முன்பு எழுத்தில் பதிவு செய்யவில்லை என்று ஒருவர் கேள்வி எழுப்பினால், 'தெரிந்த பிசாசைவிட தெரியாத பிசாசு இன்னும் கொடுரமானது' என்று எனக்கு நானே கற்பித்த காரணமும், புலிகளோடு மட்டுமே நான் ஈழத்தில் வளர்ந்த சூழலில் வந்த மனத்தடையாகவும் இருக்கலாம்.
இதனால், நானொருபொழுதில் சி.புஸ்பராசா உட்பட புலம்பெயர்ந்த பல EPRLF தோழர்களிடம், தமிழ்த் தேசிய இராணுவம் குறித்து காட்டமாய் எழுதியது/பேசியது மாதிரி, வன்னியிலிருந்து எங்களுக்கு அடுத்துவரும் சந்ததி புலிகளை முன்வைத்துக் கேட்கும்போது நான் கூனிக்குறுகி அவமானப்பட்டே நிற்கவேண்டிவரும் என்பதையும் நான்றிவேன். அந்தப் பெரும் பிழையிலிருந்து என்றைக்குமே தப்பமுடியாது என்பதும் உண்மையே.
.....
ஒரு இயக்கம் அழியப்போகின்றது/அழிந்துவிட்டது என்பதற்காய் தப்பியோடவும் இல்லை. இங்கு அண்மையில் நடந்த அநேகமான எல்லாக் கவன ஈர்ப்புப் போராட்டங்களில் கலந்து கொண்டிருக்கின்றேன். மக்களை முன்வைத்து தொடங்கிய மனிதச்சங்கிலியிலிருந்து, உடன்பாடேயில்லாது புலிக்கொடிகளும், புலித்தலைவரின் படங்களை முன்னிறுத்திய போராட்டங்கள் வரை, பங்குபற்றியிருக்கின்றேன். ஒன்றுமே செய்யாது எல்லோரும் அயோக்கியர்கள் என்று வாளாவிருப்பதைவிட, ஏதோவொரு வகையில் அங்கே கொல்லப்படும் மக்களையும், கட்டாயமாகச் சேர்க்கப்பட்ட போராளிகளையும் காப்பாற்றவேனும் ஒரு சமாதானச் சூழல் கொண்டுவரப்படுபடுதல் முக்கியமெனவே நம்பினேன். அதேவேளை ஒரு பக்கச் சார்புச் செய்திகளை மட்டுமே பேசினாலும், உண்மையான அர்ப்பணிப்போடும், துணிச்சலோடும் முன் நின்ற என்னைவிட வயது குறைந்த இளையவர்களைக் கண்டபோது, நான் இவர்களுக்கு முன் எதுவுமற்றவனே என வெட்கமடைந்ததும் உண்டு. இந்த அற்புதமான அர்ப்பணிப்புள்ள இளையவர்களின் நம்பிக்கைகள், தனிப்பட்டவர்களின் அரசியல் ஆட்டங்களில் பகடைக்காய்களாக்கி - நான் முற்றாக வளாக காலத்தின் பின் வெறுத்து ஒதுங்கியபோல- அவர்களுக்கும் நிகழ்ந்திவிடக்கூடாதென கவலைப்பட்டும் இருக்கின்றேன். மக்களை முன்வைத்து நடத்திய போராட்டத்தில் முதன்முதலாய் நானறிந்து சோமாலியவர்களுடன் சேர்த்து நடத்திய போராட்டத்தில் புலிக்கொடிகள் ஏந்தப்பட்டபோது, உடன்பாடில்லை என்பதால், ஒரு ஓரத்தில் நின்று மனிதப்படுகொலைப் பதாதைகளை வைத்துக்கொண்டு, ஈழத்தில் நடைபெறும் விடயங்கள் குறித்த துண்டுப்பிரசுரங்களை வருகின்ற/போகின்ற பிற மக்களிடம் கொடுத்து வந்திருக்கின்றேன். ரொறொண்டோவில் நடந்த இரண்டாவது மனிதச்சங்கிலியில் வெளிப்படையாக புலிகளைப் பற்றிய கோசங்களும் கொடிகளும் ஏற்றபபடுவது தெரிந்தும் அதில் பங்குபற்றியிருக்கின்றேன் மட்டுமில்லாது தொடர்ச்சியாக சென்ற வெள்ளிகிழமை நடந்த கொலையுண்டுபோன மக்களுக்கும் போராளிகளுக்கும் நடந்த அஞ்சலி நிகழ்ச்சி வரை பங்குபற்றியே இருக்கின்றேன். (அந்நிகழ்விலும் மக்களை இன்னும் இருண்மையாக வைக்க விரும்பும், நிகழ்வை ஒழுங்கு செய்பவர்களின் பித்தலாட்டத்தையே, 'உண்மைகளைப் பேசுவோம்' என்றொரு தலைப்பில் இங்கே பதிந்திருக்கின்றேன்)
இரண்டாவது மனிதச்சங்கிலி பெருந்திரளான மக்களோடு நடந்தபோது, என்னைப் போலவே மனநிலையில் இருந்த நண்பன் (அவரும் பங்குபற்றியிருந்தார்) இரவு அனுப்பிய மின்னஞ்சலில், We want Freedom என்கிறார்கள்....யாரிடமிருந்து? என்று கேள்வி எழுப்பியிருந்தார். அதுவே எனது நிலைப்பாடாகவும் இருந்தது. அந்தவகையிலே வன்னியிலிருந்து தப்பிவந்த மக்களின் குரல்கள் சிலவற்றை ஆங்கிலக்கட்டுரைகளிலிருந்து மொழிபெயர்த்தேன். அதுவே என்னை ஆறுதற்படுத்த என்னால் ஒரளவு செய்யக்கூடியதாக இருந்தது.
சென்ற வெள்ளிக்கிழமை நடந்த நினைவஞ்சலிக்கூட்டத்தில் கூட, இறந்தவர்களுக்கான நினைவேந்தலில் கூட, மேடையில் பேசியவர்கள் வீரம் பேசியபோது இவர்களை உதைத்தால் என்னவென்று தோன்றியது. அதைவிட ஆபாசமாய் அங்கு, 'நம்புங்கள் தமிழீழம் நாளை பிறக்கும்' ஒருவர் பாடியபோது (அவர் அதைப் பாடமுன்னர் பேசிய உணர்ச்சிவசப்பட்ட சொற்களுக்காகவே இவரைக் கொஞ்ச நாட்களுக்கு வாயைக்கட்டி ஒரு அறைக்குள் விடவேண்டும் என்று நினைத்தேன்) இனி எனக்கு அங்கே நிற்பதற்கு எதுவுமே இல்லையேன அந்த நிகழ்வை விட்டு வெளியேறிவிட்டேன். சொல்லுங்கள் நண்பர்களே , இந்தப் பாடலை நான் எனது ஏழு எட்டு வயதிலிருந்து கேட்டுக்கொண்டிருக்கின்றேன்....இந்த நாளை என்பது 20 வருடங்களாகியும் வரவில்லையே? அதுவும் இன்றைய ஒரு அபத்தச் சூழ்நிலையில் எப்படி இவர்களால் வெட்கமின்றிப் பாடமுடிகிறது.?மக்களை மாந்தைகளாக்கி வைத்திருப்பது என்பதற்கு, இன்னும் 20 வருடங்களுக்கு இவர்களுக்கு திட்டம் இருக்கிறது போலும்.
......
இங்கே புலிகளை மட்டுந்தான் அதிகம் கதைக்கின்றேன். எங்கே புலியெதிர்ப்புக் கூட்டங்களைப் பற்றி ஒன்றும் சொல்லவில்லை என்று எவரும் நினைக்கக்கூடும். அவர்களைப் பற்றிப் பேசினால், ஒரு நாவலே எழுதக்கூடிய அளவிற்கு அல்லவா விசயம் இருக்கிறது. போனவருசம் வரை சமாதானத்திற்கான இந்தக் குழு, அந்தக் குழு என்று கூட்டம் போட்டுக்கொண்டிருந்தார்கள். இன்ன திகதியில் கூட்டம் நடக்கிறது வாருங்களென ஒரு அழைப்புப் போட்டு பத்துப் பதினைந்து குழுக்களின் பெயர் இருக்கும். கூட்டம் நடைபெற அண்மிக்கும் வாரங்களில் பத்துக் குழுவிலிருந்து எட்டுப் போய், இரண்டு மட்டுமே எஞ்சியிருக்கும் அட நாசாமாய்ப் போவான்களே, போர் செய்யத்தான் பத்து வழியிருக்கும், ஆனால் சமாதானம் என்பது ஒரேயொரு விடயந்தானே....ஏன் சமாதானம் பேசக்கூட உங்களால் ஒற்றுமையாக வரமுடியவில்லை என்று நினைப்பதுண்டு. அதேயேதான் சமாதானம் பேசுகின்றதாய் கூறுகின்ற ஒரு அமைப்பிடம் கேட்டிருக்கின்றேன். உங்களால் ஆரம்பத்தில் அறிவிப்புப் போடுகின்ற பத்துக் குழுக்களைக்கூட ஒன்றாகக் கூப்பிட முடியவில்லை, பிறகு எப்படி எங்கடை சனத்துக்கு சமாதானத்தைக் கொண்டு வருவீர்களென்பதை நம்புவதென்று?
அதில் ஒருவர் சொன்னார், தம்பி எங்கள் குழுதான் உண்மையான சமாதானம் பேசுகிற குழு....மற்றவங்கள் எல்லாம் கள்ளங்கள் என்று. உண்மையான சமாதானம் பேசுகிற குழு என்கின்ற உங்களிடம் மற்றவர்களிடமிருந்து பிரித்துப் பார்க்க அப்படி என்ன வித்தியாசமான கொள்கைகள் இருக்கிறது என்று கேட்டபோது, கொள்கைத் திட்டங்கள் இணையத்தளத்தில் விரிவாக இருக்கின்றது அங்கே சென்று வாசியும் என்றார். சரி இணைய முகவரி தாருங்கள் என்றால், அவருக்கு ஒழுங்காய் முகவரி கூடச் சொல்லத் தெரியவில்லை. ஒரு சராசரியான மனிதன் நேருக்கு நேர் கேட்கும்போது தங்களின் கொள்கைகளை விளக்கமுடியாதவர்கள் எல்லாம் ஈழத்திற்கு சமாதானம் கொண்டுவரப்போகின்றார்கள் என்று இன்னும் நான் நம்பிக்கொண்டிருந்தால் என்னைப் பச்சைமட்டையால் தான் அடிக்கவேண்டும்.
அது கூடப்பரவாயில்லை...அண்மைய கடும் போர்ச்சூழலில் இந்த நாசமறுபானகள் ஏன் ஒரு சமாதானக்கூட்டமும் போடுறாங்களில்லை என்பதும் என்பதும் விளங்கவில்லை. புலியை அழித்தாப்பிறகு இரகசியக்கூட்டங்கள் நடத்திக்கொண்டு திரியிறாங்கள் என்றொரு கேள்வி. புலியும் வேண்டாம் இராணுவமும் வேண்டாம் என்றால், நேரடியாக மக்களிடம் வந்து உங்களை வெளிப்படுத்துங்களேன். ஏன் கள்ளமாய் செய்துகொண்டிருக்கிறியள்? இதைத்தான் முன்பு புலிகளும் செய்தார்கள், இலங்கை இராணுவமும் செய்கிறது. சென்ற வாரங்கூட, முகாங்களிலுள்ள மக்களுக்காய் இங்கே இவர்கள் நிதி/நிவாரணம் சேர்க்கின்றார்கள் என்று கேள்விப்பட்டேன். அங்கு எதுவுமின்றியிருக்கும் சனத்துக்கு நேரடியாகப் போய்ச் சேருமென்றால் எந்தப் பிசாசென்றாலும் என்னால் உதவி செய்யமுடியும். ஆனால் பொதுவாய் எங்கு கூட்டம் நடக்கிறது என்று அறிவிக்கிறார்களில்லை. இந்த நம்பருக்கு தொடர்புகொள்ளவும் என்கிறார்கள். எனக்கு இதையெல்லாம் பார்க்க, பதின்ம வயதில் இருப்பவர்கள் பெற்றோருக்குத் தெரியாமல் தங்கள் காதலன்/காதலியோடு கள்ளமாய் காதலிப்பது போன்றுதான் தெரிகிறது. மாற்று அரசியல் பிதாமகன்களே முதலில் உங்களின் diapersஐ கழற்றி கொஞ்சம் வளர்ச்சியடையுங்கள். இதிலும் ஒருவர் ஒரு சந்திப்பில் எனக்கு அட்வைஸ் செய்தார், 'என்னுடைய கொள்கை என்னவென்றால், என்னால் புலிக்கொடிக்குக் கீழேயோ சிங்கக்கொடிக்கு கீழேயோ எதையும் செய்யமுடியாது; என்று. இன்றைக்குப் பார்த்தால் அவருடைய சகோதரர் ஒருவர் சிங்கககொடிக்குக் கீழே சனத்துக்காய்ப் பேசுவதாய் திரிகிறார்.
இவையெல்லாவற்றுக்கும் அப்பால் மக்களுக்காய் எதையாவது செய்துகொண்டிருக்கவேண்டும் என்று உண்மையாக உழைத்துக்கொண்டிருக்கும் மிகச் சொற்பமான மனிதர்களையும் அறிவேன். அவர்களுடான சந்திப்பில் என்ன நாம் செய்யலாம் என்று கேட்டார்கள்... உடனடித்தேவையாக இப்போது முகாங்களுள்ள மக்களை வெளியிலிருந்து எவரும் பார்ப்பதற்கு முழு அனுமதி வழங்கப்படவேண்டும் (Fully Access to Outsiders) என்று வற்புறுத்தவேண்டும் என்று கூறியிருகின்றேன். எனெனில் இது குறைந்தபட்சம் அங்கேயிருக்கும் மனிதர்கள் கொல்லப்படுவதையோ/ காணாமற்போவதையோ தடுக்கும். என்னதான் ஆயிரம் விமர்சனம் இருந்தாலும், இன்றைய பொழுதில் இலங்கை இராணுவத்திடமிருந்து, அரச சார்பற்ற நிறுவனங்கள் (பாலஸ்தீனிய முகாங்களைப் போல) முகாங்களைப் பொறுப்பேற்கவேண்டும். நாம் அந்த நிறுவங்கள் மூலமாக எங்களால இயன்ற உதவிகளையோ அலல்து இங்குள்ள அரசாங்களையோ வற்புறுத்தி நிவாரணப் பணிகளையோ செய்யச் செய்யலாம். முதலில் அங்குள்ள மக்களின் உடனடித்தேவைகளையும், மன உளைச்சல்களையும் தீர்த்தல் மிக அவசியமானது.
சென்ற வாரம் முழுவதும் இங்குள்ள வைத்தியசாலைகளில் அதிகமான தமிழர்கள் இதய அழுத்தம் சம்பந்தமான சிகிச்சைகளைப் பெற்றிருக்கின்றார்கள் என்று ஒரு வைத்தியர் தெரிவித்திருக்கின்றார். இவ்வளவு தொலைவிலிருக்கும் எங்களுக்கே அங்கே நடைபெறும் நிகழ்வுகள் மிகுந்த மன அழுத்தத்தைத் தருகின்றதென்றால், நேரடியாகப் பாதிப்புற்ற மக்களைப் பற்றி எதுவுமே கூறத்தேவையில்லை.
இன்னொரு நண்பர் (தமிழ்த் தேசிய கூட்டமைப்பிலுள்ளவர்களோடு தொடர்பிலுள்ளவர்), இந்தியா அரசாங்கள் தமிழ்ச் தேசிய கூட்டமைப்பிடம், ஈழத்திலுள்ள மக்களுக்கான ஒரு தீர்வு முன்வரைவைக் கேட்டிருந்தாகக் கூறினார். இந்தியாவிடம் போவது/கெஞ்சுவது குறித்து நான் எனது கடுமையான எதிர்ப்பைத் தெரிவித்தே இருந்தேன். இந்தியாவிடம் கேட்பதை விட மகிந்தவிடம் நாம் மன்றாடலாம். மகிந்தா கூட மனம் மாறி எங்களை உள்ளிழுத்துக் கொள்ளக்கூடும், ஆனால் இந்தியா ஒருபோதும் எங்கள் நலம் சார்ந்து ஒரு துரும்பையும் எடுத்துப் போடாது என்பதைச் சொல்லித்தான் தெரியவேண்டும் என்பதில்லை. இந்தியாவில் எனக்குச் சிறுவயதிலிருந்தே ந்மபிக்கையில்லை. இன்றைய காலம் எனது நம்பிக்கை மிகச் சரியானது என்பதை எனக்கு உணர்த்தியிருக்கிறது.
----------
மக்களுக்காய் எதையாவது செய்யத் துடிக்கும் எவரோடும் சேர்ந்து இயங்கவே விரும்புகின்றேன். இங்குள்ள தமிழ் வானொலி/தொலைக்காட்சியை எனது உயர்கல்லூரிக்குப் பிறகு கேட்பது/பார்ப்பது இல்லை. (எப்போதாவது இணையத்தில் சென்று கேட்டாலன்றி). சென்ற ஞாயிற்றுக் கிழமையும் யாரோ ஒருவர் அமெரிக்காவிலிருந்து வந்திருக்கின்றார். பல்வேறு புலம்பெயர் நாடுகளிலிருந்து மக்களைத் திரட்டி அங்குள்ள மக்களுக்காய் எதையோ செய்யப்போகின்றார் (வைத்தியர் என்றும் சொன்னார்கள்) என்றொருவர் சொல்ல, சரி போய்ப் பார்த்துவிடுவோம் என்று போயிருந்தேன். அமைப்பற்ற அமைப்பு என்றெல்லாம் அறிமுகஞ்செய்து சிலவற்றைப் பேசிக்கொண்டிருந்தார்கள்...அங்கே நான் மேலே குறிப்பிட்ட இளைஞர்கள் இருந்தார்கள்... புலித்தலைமை அழிந்துவிட்டதா இல்லையா எது உண்மை...எல்லோரும் குழப்பிக்கொண்டிருக்கின்றார்கள்...என்று அழுத்தத்தோடு இருந்த அந்த இளைஞர்களைப் பார்க்க உண்மையில் மிகவும் கவலையாக இருந்தது...ஒரு இளைஞன் கூறினான், என்னால் கடந்த நான்கு நாட்களாய் உறங்கவே முடியவில்லை என்று... அது கூடப் பரவாயில்லை, எனக்குத் தெரிந்த ஒரு நண்பர், அவ்ருக்கு ஒரு காலத்தில் புலிகள் இங்கே கொடுக்காத தொல்லைகளே இல்லை...அந்த நண்பர் கூட தொலைபேசியில் அழைத்தபோது இன்றைய நிலை கண்டு அழத்தொடங்கிவிட்டார்...எல்லோரும் அழுத்தங்களோடுதான் இருக்கின்றோம் இல்லையா?
இந்தக் கூட்டத்தில், அவர் அமெரிக்கா வளாகத்தில் PhD செய்வதாகக் கூறினார்...ஒரு அறிவுஜீவித்தோரணையில் மட்டுமின்றி தானொரு தலைவராக வருவதற்கான முயற்சியில் இருப்பது போலத் தோன்றியது. 'அமைபற்ற அமைப்பு' மற்றது 'வெளியிலிருக்கும் முன்னாள் போராளிகளை உள்ளிழுத்து பொது வேலைத்திட்டத்தில் இயங்குதல்' என்றெல்லாம் கதைக்க தொடர்ந்து கேட்கலாம் என்றிருந்தேன். தொடர்ச்சியில் ஏதோ ஒருபுள்ளியில் சனம் களையெடுத்தல்/துரோகிகள் என்றெல்லாம் கதைக்க, சரி பேசிய அறிவுஜீவி என்ன சொல்லபோகின்றார் என்று உன்னிப்பாய் இருந்தேன். எல்லாப் பாதைகளும் ரோமிற்கே என்ற மாதிரி, அந்த ஆளும், ஆம் நண்பர்களே ஒரு கையில் புலிக்கொடியும், மற்றக் கையில் தேசியத் தலைவர் படமும் தூக்குவதற்கு தயங்குபவன் எல்லாம் துரோகிகளே என்றார்... பிறகென்ன துரோகிகளில் ஒருவனான எனக்கு அங்கு ஏது வேலையென வெளியேறிவிட்டேன். அதைவிட, இந்தக் கூட்டத்திற்கு என்னோடு கூடவே அழைத்துச் சென்றிருந்த நண்பர், இதற்குத்தானா என்னையும் கூட்டிக்கொண்டுவந்தாய்? என்று பார்த்த ஒரு பார்வை இருக்கிறதே....
இதேபோல, என்னோடு ஒரளவு உரையாடக்கூடிய 'மாற்று' இயக்க நண்பர்களிடம் தெளிவாக ஒன்றைக் கூறியிருந்தேன். நீங்கள் உண்மையான மாற்று அரசியலை முன்னிறுத்தி இருந்திருந்தால், கடந்த 20 வருடமாய் நீங்கள் பேசிய அரசியல் ஸ்திரமானதாய் இருந்திருந்தால், இன்று புலிகளையோ இலங்கை இராணுவத்தையோ ஏற்றுக்கொள்ள முடியாத ஆயிரக்கணக்கான என்னைப் போன்ற உதிரிகளை நீங்கள் உள்ளிழுத்திருப்பீர்கள்...ஆனால் நீங்கள் இதுவரை மாற்று அரசியல் என்று புலியெதிர்ப்பு அரசியலே செய்திருக்கின்றீர்கள்...ஆகவே உங்களால் இன்றும் புலி பலவீனமிழந்தபின்னும் மக்களை உள்வாங்கிக்கொள்ள முடியவில்லை. இன்னும், இன்று மாற்று அரசியல் பேசியவர்களில் அநேகர் இலங்கை அரசோடு சேர்ந்து இயங்க அழைப்பு விடுகின்றார்கள்... திரும்பவும் எங்கள் மக்களை அழிவுகளுக்கு கொண்டுபோவதே உங்களுக்கு விருப்பமாக இருக்கிறது என நேராகவே சொல்லியிருக்கின்றேன். அந்த நண்பர்களைக் காயப்படுத்தும் என்றபோதும், இதையும் சொல்லியிருக்கின்றேன்...' எனக்கு உங்கள் அமைப்புகளுக்கும், இந்த ஊர்ச்சங்கம்/பாடசாலைச் சங்களுக்குக்கும் இடையில் பெரிய வித்தியாசம் தெரியவில்லை. அவர்கள் நேரடியாக எங்களைச் சுற்றுகின்றார்கள்....நீங்கள் கொஞ்சம் சுற்றிவளைத்துச் சுற்றுகின்றீர்கள்...இறுதியில் மொட்டையடிக்கப்பட்டு நிற்பது மக்களே' என்று. அத்தோடு இற்றைவரை உங்களால் இங்கு பிறந்த அல்லது உங்களுக்கு அடுத்த தலைமுறையான ஒரு இளைஞ்ரைக் கூட உள்ளிழுக்க முடிந்ததா? எப்படி ஊர்ச்சங்கங்களை அடுத்த தலைமுறை எடுத்துச் செல்லாதோ அதுபோலவே, உங்கள் அமைப்புக்களும் உங்களுக்குப் பிறகு அடையாளமின்றிப் போய்விடுமென்றே கூறியிருந்தேன்.
இப்போது கூறுங்கள் நண்பர்களே... எம்மால் இயன்ற எல்லா வழிகளிலும் நாங்கள் எங்கள் கரங்களைக் கொடுக்கவே விரும்புகின்றோம். ஆனால் எந்தக் கரமுமே எங்களை உள்ளன்போடும் உண்மையான அர்ப்பணிப்போடும் கோர்த்து கொள்ளத் தயாரில்லையே?
இப்போது வவுனியாவிலுள்ள அகதி முகாங்களிலிருந்து ஊரவர்கள், உறவினர்கள் என்று தொலைபேசுகின்றார்கள். கணவனை இழ்ந்துவிட்டோம், சகோதரனை இழந்துவிட்டோம் என்று கூறுகின்ற செய்திகள் வந்துகொண்டேயிருக்கின்றன. நீங்கள் எல்லாம் வெளிநாட்டில் இருந்து என்ன செய்து கொண்டிருந்தீர்கள் என்றொரு கேள்வி கேட்டால் என்ன சொல்வதென்ற பயத்திலேயே நான் தொலைபேசியில் அவர்களுடன் பேசுவதைத் தவிர்த்துக்கொண்டிருக்கின்றேன். ஆம் நண்பர்களே, அவர்கள் கூறுகின்ற கதைகள் நமது கற்பனைக்கு அப்பாற்பட்ட இரத்தமும் சதையுமான கைவிடப்பட்ட கதைகள். 'பாடலற்றவர்களின் பாடலாக இருப்போம்' என்று மஹ்மூத் தர்வீஷ் போல அவர்களுக்குக் கூறக்கூட நம்மிடம் எந்த நம்பிக்கையும் இல்லையே. குற்றங்களினதும் அவமானங்களினதும் கடலில் மூழ்கிக்கொண்டிருப்பதை விட வேறென்ன வழியுள்ளது என்னைப் போன்றவர்களுக்கு, கூறுங்கள் நண்பர்களே...
என்னையே விமர்சித்தலும், இயலாமையும், இன்ன பிறவும்
"புலிகள் இயக்கம் தோல்வியுற்றது மே 18 ஆக இருக்கலாம். ஆனால் உண்மையென்னவெனில் அது தன்னை கடைசி வரை நம்பியிருந்த தன்னோடிருந்த மக்களிடம் தோல்வியுற்று மாதங்களாயிற்று என்பதுதான். அந்தக் கடல்களும் காடுகளும் நிறையக் கதைகளை வைத்திருக்கின்றன. அதனை அவைகளே சொல்லட்டும்."
(சயந்தனின் பதிவிலிருந்து...)
இரண்டு அல்லது இரண்டரை ஆண்டுகளுக்கு முன், வன்னிக்குள் இருந்தவர்கள்/தப்பியோடிவந்தவர்களின் கதைகளைக் கேட்ட பொழுதில் இதையே நான் உணர்ந்திருக்கின்றேன். அப்போது எனக்கு நெருக்கமான நண்பர்களிடமும், இந்தச் சூழல் எனக்கு இந்திய இராணுவ காலத்தில் தமிழ்த் தேசிய இராணுவம் மாதிரியான தோற்றப்பாட்டைத் தருகின்றது என்றே கூறியிருக்கின்றேன். இதுதான் புலிகளிடம் இறுதிக்காலம், ஒன்று எதையாவது சாதிப்பார்கள் அல்லது தமிழ்த் தேசிய இராணுவம் மாதிரி மக்களிடமிருந்து முற்றாக அந்நியப்பட்டு, சுவடுகளின்றிப் போகப் போகின்றார்கள் என்றும் கூறியிருக்கின்றேன்.
ஏன் இவற்றையெல்லாம் முன்பு எழுத்தில் பதிவு செய்யவில்லை என்று ஒருவர் கேள்வி எழுப்பினால், 'தெரிந்த பிசாசைவிட தெரியாத பிசாசு இன்னும் கொடுரமானது' என்று எனக்கு நானே கற்பித்த காரணமும், புலிகளோடு மட்டுமே நான் ஈழத்தில் வளர்ந்த சூழலில் வந்த மனத்தடையாகவும் இருக்கலாம்.
இதனால், நானொருபொழுதில் சி.புஸ்பராசா உட்பட புலம்பெயர்ந்த பல EPRLF தோழர்களிடம், தமிழ்த் தேசிய இராணுவம் குறித்து காட்டமாய் எழுதியது/பேசியது மாதிரி, வன்னியிலிருந்து எங்களுக்கு அடுத்துவரும் சந்ததி புலிகளை முன்வைத்துக் கேட்கும்போது நான் கூனிக்குறுகி அவமானப்பட்டே நிற்கவேண்டிவரும் என்பதையும் நான்றிவேன். அந்தப் பெரும் பிழையிலிருந்து என்றைக்குமே தப்பமுடியாது என்பதும் உண்மையே.
.....
ஒரு இயக்கம் அழியப்போகின்றது/அழிந்துவிட்டது என்பதற்காய் தப்பியோடவும் இல்லை. இங்கு அண்மையில் நடந்த அநேகமான எல்லாக் கவன ஈர்ப்புப் போராட்டங்களில் கலந்து கொண்டிருக்கின்றேன். மக்களை முன்வைத்து தொடங்கிய மனிதச்சங்கிலியிலிருந்து, உடன்பாடேயில்லாது புலிக்கொடிகளும், புலித்தலைவரின் படங்களை முன்னிறுத்திய போராட்டங்கள் வரை, பங்குபற்றியிருக்கின்றேன். ஒன்றுமே செய்யாது எல்லோரும் அயோக்கியர்கள் என்று வாளாவிருப்பதைவிட, ஏதோவொரு வகையில் அங்கே கொல்லப்படும் மக்களையும், கட்டாயமாகச் சேர்க்கப்பட்ட போராளிகளையும் காப்பாற்றவேனும் ஒரு சமாதானச் சூழல் கொண்டுவரப்படுபடுதல் முக்கியமெனவே நம்பினேன். அதேவேளை ஒரு பக்கச் சார்புச் செய்திகளை மட்டுமே பேசினாலும், உண்மையான அர்ப்பணிப்போடும், துணிச்சலோடும் முன் நின்ற என்னைவிட வயது குறைந்த இளையவர்களைக் கண்டபோது, நான் இவர்களுக்கு முன் எதுவுமற்றவனே என வெட்கமடைந்ததும் உண்டு. இந்த அற்புதமான அர்ப்பணிப்புள்ள இளையவர்களின் நம்பிக்கைகள், தனிப்பட்டவர்களின் அரசியல் ஆட்டங்களில் பகடைக்காய்களாக்கி - நான் முற்றாக வளாக காலத்தின் பின் வெறுத்து ஒதுங்கியபோல- அவர்களுக்கும் நிகழ்ந்திவிடக்கூடாதென கவலைப்பட்டும் இருக்கின்றேன். மக்களை முன்வைத்து நடத்திய போராட்டத்தில் முதன்முதலாய் நானறிந்து சோமாலியவர்களுடன் சேர்த்து நடத்திய போராட்டத்தில் புலிக்கொடிகள் ஏந்தப்பட்டபோது, உடன்பாடில்லை என்பதால், ஒரு ஓரத்தில் நின்று மனிதப்படுகொலைப் பதாதைகளை வைத்துக்கொண்டு, ஈழத்தில் நடைபெறும் விடயங்கள் குறித்த துண்டுப்பிரசுரங்களை வருகின்ற/போகின்ற பிற மக்களிடம் கொடுத்து வந்திருக்கின்றேன். ரொறொண்டோவில் நடந்த இரண்டாவது மனிதச்சங்கிலியில் வெளிப்படையாக புலிகளைப் பற்றிய கோசங்களும் கொடிகளும் ஏற்றபபடுவது தெரிந்தும் அதில் பங்குபற்றியிருக்கின்றேன் மட்டுமில்லாது தொடர்ச்சியாக சென்ற வெள்ளிகிழமை நடந்த கொலையுண்டுபோன மக்களுக்கும் போராளிகளுக்கும் நடந்த அஞ்சலி நிகழ்ச்சி வரை பங்குபற்றியே இருக்கின்றேன். (அந்நிகழ்விலும் மக்களை இன்னும் இருண்மையாக வைக்க விரும்பும், நிகழ்வை ஒழுங்கு செய்பவர்களின் பித்தலாட்டத்தையே, 'உண்மைகளைப் பேசுவோம்' என்றொரு தலைப்பில் இங்கே பதிந்திருக்கின்றேன்)
இரண்டாவது மனிதச்சங்கிலி பெருந்திரளான மக்களோடு நடந்தபோது, என்னைப் போலவே மனநிலையில் இருந்த நண்பன் (அவரும் பங்குபற்றியிருந்தார்) இரவு அனுப்பிய மின்னஞ்சலில், We want Freedom என்கிறார்கள்....யாரிடமிருந்து? என்று கேள்வி எழுப்பியிருந்தார். அதுவே எனது நிலைப்பாடாகவும் இருந்தது. அந்தவகையிலே வன்னியிலிருந்து தப்பிவந்த மக்களின் குரல்கள் சிலவற்றை ஆங்கிலக்கட்டுரைகளிலிருந்து மொழிபெயர்த்தேன். அதுவே என்னை ஆறுதற்படுத்த என்னால் ஒரளவு செய்யக்கூடியதாக இருந்தது.
சென்ற வெள்ளிக்கிழமை நடந்த நினைவஞ்சலிக்கூட்டத்தில் கூட, இறந்தவர்களுக்கான நினைவேந்தலில் கூட, மேடையில் பேசியவர்கள் வீரம் பேசியபோது இவர்களை உதைத்தால் என்னவென்று தோன்றியது. அதைவிட ஆபாசமாய் அங்கு, 'நம்புங்கள் தமிழீழம் நாளை பிறக்கும்' ஒருவர் பாடியபோது (அவர் அதைப் பாடமுன்னர் பேசிய உணர்ச்சிவசப்பட்ட சொற்களுக்காகவே இவரைக் கொஞ்ச நாட்களுக்கு வாயைக்கட்டி ஒரு அறைக்குள் விடவேண்டும் என்று நினைத்தேன்) இனி எனக்கு அங்கே நிற்பதற்கு எதுவுமே இல்லையேன அந்த நிகழ்வை விட்டு வெளியேறிவிட்டேன். சொல்லுங்கள் நண்பர்களே , இந்தப் பாடலை நான் எனது ஏழு எட்டு வயதிலிருந்து கேட்டுக்கொண்டிருக்கின்றேன்....இந்த நாளை என்பது 20 வருடங்களாகியும் வரவில்லையே? அதுவும் இன்றைய ஒரு அபத்தச் சூழ்நிலையில் எப்படி இவர்களால் வெட்கமின்றிப் பாடமுடிகிறது.?மக்களை மாந்தைகளாக்கி வைத்திருப்பது என்பதற்கு, இன்னும் 20 வருடங்களுக்கு இவர்களுக்கு திட்டம் இருக்கிறது போலும்.
......
இங்கே புலிகளை மட்டுந்தான் அதிகம் கதைக்கின்றேன். எங்கே புலியெதிர்ப்புக் கூட்டங்களைப் பற்றி ஒன்றும் சொல்லவில்லை என்று எவரும் நினைக்கக்கூடும். அவர்களைப் பற்றிப் பேசினால், ஒரு நாவலே எழுதக்கூடிய அளவிற்கு அல்லவா விசயம் இருக்கிறது. போனவருசம் வரை சமாதானத்திற்கான இந்தக் குழு, அந்தக் குழு என்று கூட்டம் போட்டுக்கொண்டிருந்தார்கள். இன்ன திகதியில் கூட்டம் நடக்கிறது வாருங்களென ஒரு அழைப்புப் போட்டு பத்துப் பதினைந்து குழுக்களின் பெயர் இருக்கும். கூட்டம் நடைபெற அண்மிக்கும் வாரங்களில் பத்துக் குழுவிலிருந்து எட்டுப் போய், இரண்டு மட்டுமே எஞ்சியிருக்கும் அட நாசாமாய்ப் போவான்களே, போர் செய்யத்தான் பத்து வழியிருக்கும், ஆனால் சமாதானம் என்பது ஒரேயொரு விடயந்தானே....ஏன் சமாதானம் பேசக்கூட உங்களால் ஒற்றுமையாக வரமுடியவில்லை என்று நினைப்பதுண்டு. அதேயேதான் சமாதானம் பேசுகின்றதாய் கூறுகின்ற ஒரு அமைப்பிடம் கேட்டிருக்கின்றேன். உங்களால் ஆரம்பத்தில் அறிவிப்புப் போடுகின்ற பத்துக் குழுக்களைக்கூட ஒன்றாகக் கூப்பிட முடியவில்லை, பிறகு எப்படி எங்கடை சனத்துக்கு சமாதானத்தைக் கொண்டு வருவீர்களென்பதை நம்புவதென்று?
அதில் ஒருவர் சொன்னார், தம்பி எங்கள் குழுதான் உண்மையான சமாதானம் பேசுகிற குழு....மற்றவங்கள் எல்லாம் கள்ளங்கள் என்று. உண்மையான சமாதானம் பேசுகிற குழு என்கின்ற உங்களிடம் மற்றவர்களிடமிருந்து பிரித்துப் பார்க்க அப்படி என்ன வித்தியாசமான கொள்கைகள் இருக்கிறது என்று கேட்டபோது, கொள்கைத் திட்டங்கள் இணையத்தளத்தில் விரிவாக இருக்கின்றது அங்கே சென்று வாசியும் என்றார். சரி இணைய முகவரி தாருங்கள் என்றால், அவருக்கு ஒழுங்காய் முகவரி கூடச் சொல்லத் தெரியவில்லை. ஒரு சராசரியான மனிதன் நேருக்கு நேர் கேட்கும்போது தங்களின் கொள்கைகளை விளக்கமுடியாதவர்கள் எல்லாம் ஈழத்திற்கு சமாதானம் கொண்டுவரப்போகின்றார்கள் என்று இன்னும் நான் நம்பிக்கொண்டிருந்தால் என்னைப் பச்சைமட்டையால் தான் அடிக்கவேண்டும்.
அது கூடப்பரவாயில்லை...அண்மைய கடும் போர்ச்சூழலில் இந்த நாசமறுபானகள் ஏன் ஒரு சமாதானக்கூட்டமும் போடுறாங்களில்லை என்பதும் என்பதும் விளங்கவில்லை. புலியை அழித்தாப்பிறகு இரகசியக்கூட்டங்கள் நடத்திக்கொண்டு திரியிறாங்கள் என்றொரு கேள்வி. புலியும் வேண்டாம் இராணுவமும் வேண்டாம் என்றால், நேரடியாக மக்களிடம் வந்து உங்களை வெளிப்படுத்துங்களேன். ஏன் கள்ளமாய் செய்துகொண்டிருக்கிறியள்? இதைத்தான் முன்பு புலிகளும் செய்தார்கள், இலங்கை இராணுவமும் செய்கிறது. சென்ற வாரங்கூட, முகாங்களிலுள்ள மக்களுக்காய் இங்கே இவர்கள் நிதி/நிவாரணம் சேர்க்கின்றார்கள் என்று கேள்விப்பட்டேன். அங்கு எதுவுமின்றியிருக்கும் சனத்துக்கு நேரடியாகப் போய்ச் சேருமென்றால் எந்தப் பிசாசென்றாலும் என்னால் உதவி செய்யமுடியும். ஆனால் பொதுவாய் எங்கு கூட்டம் நடக்கிறது என்று அறிவிக்கிறார்களில்லை. இந்த நம்பருக்கு தொடர்புகொள்ளவும் என்கிறார்கள். எனக்கு இதையெல்லாம் பார்க்க, பதின்ம வயதில் இருப்பவர்கள் பெற்றோருக்குத் தெரியாமல் தங்கள் காதலன்/காதலியோடு கள்ளமாய் காதலிப்பது போன்றுதான் தெரிகிறது. மாற்று அரசியல் பிதாமகன்களே முதலில் உங்களின் diapersஐ கழற்றி கொஞ்சம் வளர்ச்சியடையுங்கள். இதிலும் ஒருவர் ஒரு சந்திப்பில் எனக்கு அட்வைஸ் செய்தார், 'என்னுடைய கொள்கை என்னவென்றால், என்னால் புலிக்கொடிக்குக் கீழேயோ சிங்கக்கொடிக்கு கீழேயோ எதையும் செய்யமுடியாது; என்று. இன்றைக்குப் பார்த்தால் அவருடைய சகோதரர் ஒருவர் சிங்கககொடிக்குக் கீழே சனத்துக்காய்ப் பேசுவதாய் திரிகிறார்.
இவையெல்லாவற்றுக்கும் அப்பால் மக்களுக்காய் எதையாவது செய்துகொண்டிருக்கவேண்டும் என்று உண்மையாக உழைத்துக்கொண்டிருக்கும் மிகச் சொற்பமான மனிதர்களையும் அறிவேன். அவர்களுடான சந்திப்பில் என்ன நாம் செய்யலாம் என்று கேட்டார்கள்... உடனடித்தேவையாக இப்போது முகாங்களுள்ள மக்களை வெளியிலிருந்து எவரும் பார்ப்பதற்கு முழு அனுமதி வழங்கப்படவேண்டும் (Fully Access to Outsiders) என்று வற்புறுத்தவேண்டும் என்று கூறியிருகின்றேன். எனெனில் இது குறைந்தபட்சம் அங்கேயிருக்கும் மனிதர்கள் கொல்லப்படுவதையோ/ காணாமற்போவதையோ தடுக்கும். என்னதான் ஆயிரம் விமர்சனம் இருந்தாலும், இன்றைய பொழுதில் இலங்கை இராணுவத்திடமிருந்து, அரச சார்பற்ற நிறுவனங்கள் (பாலஸ்தீனிய முகாங்களைப் போல) முகாங்களைப் பொறுப்பேற்கவேண்டும். நாம் அந்த நிறுவங்கள் மூலமாக எங்களால இயன்ற உதவிகளையோ அலல்து இங்குள்ள அரசாங்களையோ வற்புறுத்தி நிவாரணப் பணிகளையோ செய்யச் செய்யலாம். முதலில் அங்குள்ள மக்களின் உடனடித்தேவைகளையும், மன உளைச்சல்களையும் தீர்த்தல் மிக அவசியமானது.
சென்ற வாரம் முழுவதும் இங்குள்ள வைத்தியசாலைகளில் அதிகமான தமிழர்கள் இதய அழுத்தம் சம்பந்தமான சிகிச்சைகளைப் பெற்றிருக்கின்றார்கள் என்று ஒரு வைத்தியர் தெரிவித்திருக்கின்றார். இவ்வளவு தொலைவிலிருக்கும் எங்களுக்கே அங்கே நடைபெறும் நிகழ்வுகள் மிகுந்த மன அழுத்தத்தைத் தருகின்றதென்றால், நேரடியாகப் பாதிப்புற்ற மக்களைப் பற்றி எதுவுமே கூறத்தேவையில்லை.
இன்னொரு நண்பர் (தமிழ்த் தேசிய கூட்டமைப்பிலுள்ளவர்களோடு தொடர்பிலுள்ளவர்), இந்தியா அரசாங்கள் தமிழ்ச் தேசிய கூட்டமைப்பிடம், ஈழத்திலுள்ள மக்களுக்கான ஒரு தீர்வு முன்வரைவைக் கேட்டிருந்தாகக் கூறினார். இந்தியாவிடம் போவது/கெஞ்சுவது குறித்து நான் எனது கடுமையான எதிர்ப்பைத் தெரிவித்தே இருந்தேன். இந்தியாவிடம் கேட்பதை விட மகிந்தவிடம் நாம் மன்றாடலாம். மகிந்தா கூட மனம் மாறி எங்களை உள்ளிழுத்துக் கொள்ளக்கூடும், ஆனால் இந்தியா ஒருபோதும் எங்கள் நலம் சார்ந்து ஒரு துரும்பையும் எடுத்துப் போடாது என்பதைச் சொல்லித்தான் தெரியவேண்டும் என்பதில்லை. இந்தியாவில் எனக்குச் சிறுவயதிலிருந்தே ந்மபிக்கையில்லை. இன்றைய காலம் எனது நம்பிக்கை மிகச் சரியானது என்பதை எனக்கு உணர்த்தியிருக்கிறது.
----------
மக்களுக்காய் எதையாவது செய்யத் துடிக்கும் எவரோடும் சேர்ந்து இயங்கவே விரும்புகின்றேன். இங்குள்ள தமிழ் வானொலி/தொலைக்காட்சியை எனது உயர்கல்லூரிக்குப் பிறகு கேட்பது/பார்ப்பது இல்லை. (எப்போதாவது இணையத்தில் சென்று கேட்டாலன்றி). சென்ற ஞாயிற்றுக் கிழமையும் யாரோ ஒருவர் அமெரிக்காவிலிருந்து வந்திருக்கின்றார். பல்வேறு புலம்பெயர் நாடுகளிலிருந்து மக்களைத் திரட்டி அங்குள்ள மக்களுக்காய் எதையோ செய்யப்போகின்றார் (வைத்தியர் என்றும் சொன்னார்கள்) என்றொருவர் சொல்ல, சரி போய்ப் பார்த்துவிடுவோம் என்று போயிருந்தேன். அமைப்பற்ற அமைப்பு என்றெல்லாம் அறிமுகஞ்செய்து சிலவற்றைப் பேசிக்கொண்டிருந்தார்கள்...அங்கே நான் மேலே குறிப்பிட்ட இளைஞர்கள் இருந்தார்கள்... புலித்தலைமை அழிந்துவிட்டதா இல்லையா எது உண்மை...எல்லோரும் குழப்பிக்கொண்டிருக்கின்றார்கள்...என்று அழுத்தத்தோடு இருந்த அந்த இளைஞர்களைப் பார்க்க உண்மையில் மிகவும் கவலையாக இருந்தது...ஒரு இளைஞன் கூறினான், என்னால் கடந்த நான்கு நாட்களாய் உறங்கவே முடியவில்லை என்று... அது கூடப் பரவாயில்லை, எனக்குத் தெரிந்த ஒரு நண்பர், அவ்ருக்கு ஒரு காலத்தில் புலிகள் இங்கே கொடுக்காத தொல்லைகளே இல்லை...அந்த நண்பர் கூட தொலைபேசியில் அழைத்தபோது இன்றைய நிலை கண்டு அழத்தொடங்கிவிட்டார்...எல்லோரும் அழுத்தங்களோடுதான் இருக்கின்றோம் இல்லையா?
இந்தக் கூட்டத்தில், அவர் அமெரிக்கா வளாகத்தில் PhD செய்வதாகக் கூறினார்...ஒரு அறிவுஜீவித்தோரணையில் மட்டுமின்றி தானொரு தலைவராக வருவதற்கான முயற்சியில் இருப்பது போலத் தோன்றியது. 'அமைபற்ற அமைப்பு' மற்றது 'வெளியிலிருக்கும் முன்னாள் போராளிகளை உள்ளிழுத்து பொது வேலைத்திட்டத்தில் இயங்குதல்' என்றெல்லாம் கதைக்க தொடர்ந்து கேட்கலாம் என்றிருந்தேன். தொடர்ச்சியில் ஏதோ ஒருபுள்ளியில் சனம் களையெடுத்தல்/துரோகிகள் என்றெல்லாம் கதைக்க, சரி பேசிய அறிவுஜீவி என்ன சொல்லபோகின்றார் என்று உன்னிப்பாய் இருந்தேன். எல்லாப் பாதைகளும் ரோமிற்கே என்ற மாதிரி, அந்த ஆளும், ஆம் நண்பர்களே ஒரு கையில் புலிக்கொடியும், மற்றக் கையில் தேசியத் தலைவர் படமும் தூக்குவதற்கு தயங்குபவன் எல்லாம் துரோகிகளே என்றார்... பிறகென்ன துரோகிகளில் ஒருவனான எனக்கு அங்கு ஏது வேலையென வெளியேறிவிட்டேன். அதைவிட, இந்தக் கூட்டத்திற்கு என்னோடு கூடவே அழைத்துச் சென்றிருந்த நண்பர், இதற்குத்தானா என்னையும் கூட்டிக்கொண்டுவந்தாய்? என்று பார்த்த ஒரு பார்வை இருக்கிறதே....
இதேபோல, என்னோடு ஒரளவு உரையாடக்கூடிய 'மாற்று' இயக்க நண்பர்களிடம் தெளிவாக ஒன்றைக் கூறியிருந்தேன். நீங்கள் உண்மையான மாற்று அரசியலை முன்னிறுத்தி இருந்திருந்தால், கடந்த 20 வருடமாய் நீங்கள் பேசிய அரசியல் ஸ்திரமானதாய் இருந்திருந்தால், இன்று புலிகளையோ இலங்கை இராணுவத்தையோ ஏற்றுக்கொள்ள முடியாத ஆயிரக்கணக்கான என்னைப் போன்ற உதிரிகளை நீங்கள் உள்ளிழுத்திருப்பீர்கள்...ஆனால் நீங்கள் இதுவரை மாற்று அரசியல் என்று புலியெதிர்ப்பு அரசியலே செய்திருக்கின்றீர்கள்...ஆகவே உங்களால் இன்றும் புலி பலவீனமிழந்தபின்னும் மக்களை உள்வாங்கிக்கொள்ள முடியவில்லை. இன்னும், இன்று மாற்று அரசியல் பேசியவர்களில் அநேகர் இலங்கை அரசோடு சேர்ந்து இயங்க அழைப்பு விடுகின்றார்கள்... திரும்பவும் எங்கள் மக்களை அழிவுகளுக்கு கொண்டுபோவதே உங்களுக்கு விருப்பமாக இருக்கிறது என நேராகவே சொல்லியிருக்கின்றேன். அந்த நண்பர்களைக் காயப்படுத்தும் என்றபோதும், இதையும் சொல்லியிருக்கின்றேன்...' எனக்கு உங்கள் அமைப்புகளுக்கும், இந்த ஊர்ச்சங்கம்/பாடசாலைச் சங்களுக்குக்கும் இடையில் பெரிய வித்தியாசம் தெரியவில்லை. அவர்கள் நேரடியாக எங்களைச் சுற்றுகின்றார்கள்....நீங்கள் கொஞ்சம் சுற்றிவளைத்துச் சுற்றுகின்றீர்கள்...இறுதியில் மொட்டையடிக்கப்பட்டு நிற்பது மக்களே' என்று. அத்தோடு இற்றைவரை உங்களால் இங்கு பிறந்த அல்லது உங்களுக்கு அடுத்த தலைமுறையான ஒரு இளைஞ்ரைக் கூட உள்ளிழுக்க முடிந்ததா? எப்படி ஊர்ச்சங்கங்களை அடுத்த தலைமுறை எடுத்துச் செல்லாதோ அதுபோலவே, உங்கள் அமைப்புக்களும் உங்களுக்குப் பிறகு அடையாளமின்றிப் போய்விடுமென்றே கூறியிருந்தேன்.
இப்போது கூறுங்கள் நண்பர்களே... எம்மால் இயன்ற எல்லா வழிகளிலும் நாங்கள் எங்கள் கரங்களைக் கொடுக்கவே விரும்புகின்றோம். ஆனால் எந்தக் கரமுமே எங்களை உள்ளன்போடும் உண்மையான அர்ப்பணிப்போடும் கோர்த்து கொள்ளத் தயாரில்லையே?
இப்போது வவுனியாவிலுள்ள அகதி முகாங்களிலிருந்து ஊரவர்கள், உறவினர்கள் என்று தொலைபேசுகின்றார்கள். கணவனை இழ்ந்துவிட்டோம், சகோதரனை இழந்துவிட்டோம் என்று கூறுகின்ற செய்திகள் வந்துகொண்டேயிருக்கின்றன. நீங்கள் எல்லாம் வெளிநாட்டில் இருந்து என்ன செய்து கொண்டிருந்தீர்கள் என்றொரு கேள்வி கேட்டால் என்ன சொல்வதென்ற பயத்திலேயே நான் தொலைபேசியில் அவர்களுடன் பேசுவதைத் தவிர்த்துக்கொண்டிருக்கின்றேன். ஆம் நண்பர்களே, அவர்கள் கூறுகின்ற கதைகள் நமது கற்பனைக்கு அப்பாற்பட்ட இரத்தமும் சதையுமான கைவிடப்பட்ட கதைகள். 'பாடலற்றவர்களின் பாடலாக இருப்போம்' என்று மஹ்மூத் தர்வீஷ் போல அவர்களுக்குக் கூறக்கூட நம்மிடம் எந்த நம்பிக்கையும் இல்லையே. குற்றங்களினதும் அவமானங்களினதும் கடலில் மூழ்கிக்கொண்டிருப்பதை விட வேறென்ன வழியுள்ளது என்னைப் போன்றவர்களுக்கு, கூறுங்கள் நண்பர்களே...
Sunday, May 24, 2009
உண்மைகளைப் பேசுவோம்
அதிகாரத்தைக் குறுக்கீடு செய்வதற்காக மட்டுமின்றி
நாம் இன்னும் சக மனிதர்களை மதிக்கின்றோம் என்பதை
நினைவூட்டிக் கொள்ளும்
குறைந்தபட்ச அறத்துக்காகவேனும்...
கறுப்பு நாள் - வெள்ளிக்கிழமை (May 22, 2009)
@ Queen's Park, Toronto
நாம் இன்னும் சக மனிதர்களை மதிக்கின்றோம் என்பதை
நினைவூட்டிக் கொள்ளும்
குறைந்தபட்ச அறத்துக்காகவேனும்...
கறுப்பு நாள் - வெள்ளிக்கிழமை (May 22, 2009)
@ Queen's Park, Toronto
Wednesday, May 13, 2009
ரொறொண்டோவில் அண்மையில் நடைபெற்ற போராட்டங்கள் பற்றிய தொகுப்பு
Toronto Tamil Protest Timeline
Wednesday May 13, 2009
CityNews.ca Staff
It's a 25-year-long war that has roots that stretch much longer. And it's taken countless innocent lives. That terrible toll is what set Toronto's Tamil community off on its quest to draw attention to the carnage in their homeland.
The city is home to the largest population of Tamils outside of Sri Lanka and while they find strength in numbers, they've also found controversy, with a series of demonstrations that have veered from remarkably well organized to law breaking.
Here's a look back at how this latest trend has evolved this year. Click the dates and the links to see each story.
Jan. 29
It started out as a demonstration along University Ave. Thousands of Tamils from across the GTA gathered carrying signs and waving flags. Their message: family members, friends and relatives are all dying back home in a brutal conflict. They want someone to notice and take action to stop it.
Jan. 30
It was the first time many in the city had seen anything like it - a massive human chain that stretched along Bloor to Yonge, down to Front and up University. Tens of thousands of Tamils gathered to garner attention about the troubles overseas. While it was a visual distraction for drivers heading home along some of the city's busiest downtown streets, the protestors stayed off the road and made their point in what officials would call a remarkably peaceful demonstration. Later descriptions would not be quite so charitable.
Jan. 30
The daylong demo dispersed by the rush hour, but many of those taking part didn't go home. They wound up heading towards Union Station instead. Up to 10,000 eventually swelled Front St. and police were forced to close the road during the rush hour, as those exiting from the busy hub tried to get by on the sidewalk.
It was so bad, even reporters couldn't reach the scene. CityNews' Francis D'Souza was forced to walk to the area from one of our camera trucks, because the mass of humanity wouldn't allow any vehicles to get through.
Feb. 4
Less than a week after the first remarkable protest comes another one, this time outside the Sri Lankan Consulate near St. Clair and Yonge St. The area was thrown into chaos as thousands showed up, staying for a candlelight vigil they hoped would drive their message home. That was about the only driving that was going on that day. The always busy intersection was paralyzed during the afternoon rush with too many people and not enough space for cars.
April 26
After a few weeks of relative calm, another huge protest is launched in Toronto, this time outside the U.S. Consulate at University and Dundas. Demonstrators are demanding President Barack Obama and Prime Minister Stephen Harper intervene in the ongoing carnage in Sri Lanka, shouting their message that the world can no longer wait. The gathering started on a Sunday afternoon. No one dreamed it would go on for almost an entire week.
April 27
Monday dawns but the protestors are still there, forcing police to close off the busy stretch of University between Queen and College. It's the first hint it could be a long siege. "We're not moving until something is done and proper action is taken," vowed protester Arani Sivakumar.
April 28
The first signs emerge that the protestors may be losing the goodwill of the public, as drivers complain about the ongoing blockade of University Ave., now in its third full day. Police have so far refused to move them off, and despite a small scuffle, it remains peaceful. But many wonder about the wisdom of shutting down an area so close to many hospitals.
April 29
After days of tension and a standoff involving thousands of people, push finally comes to shove between police and the protestors. When some of them move onto Dundas St. and start blocking traffic there, cops wade in. During the mini-melee that follows, several people are arrested and a few hurt. Fifteen are taken into custody, as cops succeed in pushing the crowd back onto the sidewalk. But the road remains closed, further angering drivers. It finally reopens to full traffic the next day.
May 4
Tensions rise again in the city after news that another Tamil protest is planned for the downtown core. But when the protestors receive some attention from the government in form of aid to Sri Lanka, it's called off.
May 9
Feeling their voices still aren't being heard, Tamils descend again on the U.S. Consulate on University Ave. in a pouring rainstorm. A march eventually winds up at Queen's Park, with wary police keeping an eye on what's happening. One man goes on a hunger strike on the grounds, vowing not to eat again until something is done about the carnage in his homeland.
May 10
In what organizers claim was a spontaneous and unplanned effort, thousands of Tamils march onto the Gardiner Expressway onramp at Spadina. They're met by a few bike cops who try to form a barrier to keep them out, but the surging crowds eventually break through, with surprised drivers narrowly missing them on the road. By the dinner hour, there are thousands of them standing on the highway, leaving fuming motorists trapped for more than six hours.
The presence of women and small children in strollers forces police to be extra cautious and they refuse to move in on the demonstrators, fearing a riot might follow and someone might fall off the raised ledges of the Expressway.
Cops are forced to close part of the DVP as well, as traffic congestion and chaos grips the downtown core. Many accuse the police of giving into blackmail and angry GTA residents begin to vocally turn against the Tamils and their cause. Despite that, Major David Miller insists authorities acted properly to keep the peace.
The demonstrators insist they had to take drastic measures to keep their plight in front of the public. They refuse to leave until a government representative meets with them, a tough request on a Mother's Day Sunday night.
Finally, a member of Liberal leader Michael Igantieff's staff comes down and assures them the Grits will bring up their concerns in Ottawa. After more than half a day, the group finally disperses, assuring the highway will open in time for Monday's rush hour.
But some say they're not finished, vowing to take future demonstrations onto one of the 400 series of highways.
When the crowd leaves after the very long day, not all of them go home. Many head to Queen's Park to continue their campaign there.
But whatever the Tamils gained by their tactics, they may also have lost. A sea of angry email floods into the CityNews inbox, roundly condemning the group for holding the city hostage. And Chief Bill Blair decries the standoff as an irresponsible act that not only endangered the protestors and motorists, but led to a crunch on police resources, pulling officers away from other neighbourhoods where they were needed.
May 13
With the echoes of the Gardiner protest still ringing in many ears, the Tamils promise yet another rally on the streets of Toronto. Organizers promise they won't block traffic or cause disruptions. But wary cops remain on standby just in case.
Wednesday May 13, 2009
CityNews.ca Staff
It's a 25-year-long war that has roots that stretch much longer. And it's taken countless innocent lives. That terrible toll is what set Toronto's Tamil community off on its quest to draw attention to the carnage in their homeland.
The city is home to the largest population of Tamils outside of Sri Lanka and while they find strength in numbers, they've also found controversy, with a series of demonstrations that have veered from remarkably well organized to law breaking.
Here's a look back at how this latest trend has evolved this year. Click the dates and the links to see each story.
Jan. 29
It started out as a demonstration along University Ave. Thousands of Tamils from across the GTA gathered carrying signs and waving flags. Their message: family members, friends and relatives are all dying back home in a brutal conflict. They want someone to notice and take action to stop it.
Jan. 30
It was the first time many in the city had seen anything like it - a massive human chain that stretched along Bloor to Yonge, down to Front and up University. Tens of thousands of Tamils gathered to garner attention about the troubles overseas. While it was a visual distraction for drivers heading home along some of the city's busiest downtown streets, the protestors stayed off the road and made their point in what officials would call a remarkably peaceful demonstration. Later descriptions would not be quite so charitable.
Jan. 30
The daylong demo dispersed by the rush hour, but many of those taking part didn't go home. They wound up heading towards Union Station instead. Up to 10,000 eventually swelled Front St. and police were forced to close the road during the rush hour, as those exiting from the busy hub tried to get by on the sidewalk.
It was so bad, even reporters couldn't reach the scene. CityNews' Francis D'Souza was forced to walk to the area from one of our camera trucks, because the mass of humanity wouldn't allow any vehicles to get through.
Feb. 4
Less than a week after the first remarkable protest comes another one, this time outside the Sri Lankan Consulate near St. Clair and Yonge St. The area was thrown into chaos as thousands showed up, staying for a candlelight vigil they hoped would drive their message home. That was about the only driving that was going on that day. The always busy intersection was paralyzed during the afternoon rush with too many people and not enough space for cars.
April 26
After a few weeks of relative calm, another huge protest is launched in Toronto, this time outside the U.S. Consulate at University and Dundas. Demonstrators are demanding President Barack Obama and Prime Minister Stephen Harper intervene in the ongoing carnage in Sri Lanka, shouting their message that the world can no longer wait. The gathering started on a Sunday afternoon. No one dreamed it would go on for almost an entire week.
April 27
Monday dawns but the protestors are still there, forcing police to close off the busy stretch of University between Queen and College. It's the first hint it could be a long siege. "We're not moving until something is done and proper action is taken," vowed protester Arani Sivakumar.
April 28
The first signs emerge that the protestors may be losing the goodwill of the public, as drivers complain about the ongoing blockade of University Ave., now in its third full day. Police have so far refused to move them off, and despite a small scuffle, it remains peaceful. But many wonder about the wisdom of shutting down an area so close to many hospitals.
April 29
After days of tension and a standoff involving thousands of people, push finally comes to shove between police and the protestors. When some of them move onto Dundas St. and start blocking traffic there, cops wade in. During the mini-melee that follows, several people are arrested and a few hurt. Fifteen are taken into custody, as cops succeed in pushing the crowd back onto the sidewalk. But the road remains closed, further angering drivers. It finally reopens to full traffic the next day.
May 4
Tensions rise again in the city after news that another Tamil protest is planned for the downtown core. But when the protestors receive some attention from the government in form of aid to Sri Lanka, it's called off.
May 9
Feeling their voices still aren't being heard, Tamils descend again on the U.S. Consulate on University Ave. in a pouring rainstorm. A march eventually winds up at Queen's Park, with wary police keeping an eye on what's happening. One man goes on a hunger strike on the grounds, vowing not to eat again until something is done about the carnage in his homeland.
May 10
In what organizers claim was a spontaneous and unplanned effort, thousands of Tamils march onto the Gardiner Expressway onramp at Spadina. They're met by a few bike cops who try to form a barrier to keep them out, but the surging crowds eventually break through, with surprised drivers narrowly missing them on the road. By the dinner hour, there are thousands of them standing on the highway, leaving fuming motorists trapped for more than six hours.
The presence of women and small children in strollers forces police to be extra cautious and they refuse to move in on the demonstrators, fearing a riot might follow and someone might fall off the raised ledges of the Expressway.
Cops are forced to close part of the DVP as well, as traffic congestion and chaos grips the downtown core. Many accuse the police of giving into blackmail and angry GTA residents begin to vocally turn against the Tamils and their cause. Despite that, Major David Miller insists authorities acted properly to keep the peace.
The demonstrators insist they had to take drastic measures to keep their plight in front of the public. They refuse to leave until a government representative meets with them, a tough request on a Mother's Day Sunday night.
Finally, a member of Liberal leader Michael Igantieff's staff comes down and assures them the Grits will bring up their concerns in Ottawa. After more than half a day, the group finally disperses, assuring the highway will open in time for Monday's rush hour.
But some say they're not finished, vowing to take future demonstrations onto one of the 400 series of highways.
When the crowd leaves after the very long day, not all of them go home. Many head to Queen's Park to continue their campaign there.
But whatever the Tamils gained by their tactics, they may also have lost. A sea of angry email floods into the CityNews inbox, roundly condemning the group for holding the city hostage. And Chief Bill Blair decries the standoff as an irresponsible act that not only endangered the protestors and motorists, but led to a crunch on police resources, pulling officers away from other neighbourhoods where they were needed.
May 13
With the echoes of the Gardiner protest still ringing in many ears, the Tamils promise yet another rally on the streets of Toronto. Organizers promise they won't block traffic or cause disruptions. But wary cops remain on standby just in case.
Sunday, May 10, 2009
ரொரண்டோவின் முக்கிய நெடுஞ்சாலை தமிழரால் முடக்கப்பட்டுள்ளது
Tamil Protest Spills Onto Gardiner Expressway Causing Traffic Gridlock
Sunday May 10, 2009
The protests staged by Tamil-Canadians in recent months took an unprecedented turn Sunday evening when hundreds of demonstrators spilled onto the Gardiner Expressway at Spadina Avenue, blocking traffic in both directions.
This latest move was not pre-planned and appears to have been sparked by the community's anger over reports of 378 civilians killed in Sri Lanka Saturday night. In fact, protesters say the numbers are grossly underestimated and claim the total is closer to 3,000.
A massive police contingent including the OPP was called in to contain the crowd and although there are no reports of anyone hurt yet, there is word the crowd is volatile and at least one person is under arrest.
Traffic is backed up for kilometres, with officers diverting traffic as far west as Park Lawn. Police say the Gardiner will likely remain closed throughout the evening and are asking motorists to take alternate routes.
Mayor David Miller is calling for calm and for Tamil demonstrators to peacefully move to a safer location.
"Toronto's Tamil community is understandably concerned about what is happening to friends and family in Sri Lanka," he said in a statement. "They have an absolute right to make those concerns known and to protest. Endangering public safety by occupying the Gardiner or other public highways is not the right way to make that statement.
"Like all Torontonians, I want to see a peaceful end to the conflict in Sri Lanka and hope members of the international community, including the Federal Parliament, will use their influence to see that humanitarian aid flows to the affected area."
There are reports a second group of Tamil-Canadians have blocked the intersection of College Street and University Avenue not far from the stretch in front of the U.S. Consulate they occupied for several days more than a week ago.
Sunday's protest began earlier in the day at Queen's Park, where Gunabalasuntharam Veerakathipillai is also on his eighth day of a hunger strike.
He and his supporters say they are frustrated by the lack of response from the international community and want government officials in Canada and the U.S. to step in and put an end to the violence thousands of kilometres away.
செய்திகளுக்கு-1
செய்திகளுக்கு-2
Saturday, May 09, 2009
No One Is Illegal வெளியிட்ட அறிவிப்பு
+++++++++++++++++++++++++++++++
Saturday, May 9
End the killing in Sri Lanka!
Stop the genocide now!
Rally & march
US Consulate (360 University Ave)
12 noon
+++++++++++++++++++++++++++++++
On May 2, 2009, following the No One Is Illegal! May Day of Action, nearly 200 protestors made their way to the ongoing rally against the killing of Tamils in Sri Lanka, outside the US Consulate.
Upon arrival, police barred us from joining the anti-genocide demonstration. Horses were called on, people were shoved, organizers beaten and threatened, and two people arrested.
Conditions of war and occupation push people out of their homes making them refugees. Organizers for Migrant Justice stand in solidarity with the people of Tamil Eelam who demand an end to genocide and the displacement of their community. The systematic fragmentation of our struggles will not be tolerated.
No One Is Illegal - Toronto urges all its supporters to join our
contingent. Bring banners, flags, noisemakers and placards.
----
Organized by
Canadian Federation of Students - Ontario
Canadian Peace Alliance
Toronto Coalition to Stop the War
--------------------
No One Is Illegal!
May Day of Action
On May 2, 2009, over 2000 community activists, migrants and allies took to the streets.
We occupied the Yonge and Dundas intersection in the heart of downtown Toronto to make visible the non-status people that this sweatshop city wants to hide away.
We dropped 50 foot banners that read 'No One Is Illegal' and 'Stop the Raids' to make clear that migrants, with or without status, working people and the poor will not be criminalized.
We went to the gates of City Hall dropping massive banners at its doors to insist that Toronto, Ontario and Canada cannot ignore us.
School by school, college by college, hospital by hospital, shelter by shelter, food bank by food bank - one after the other we are going to liberate our homes, our workplaces and our communities. We will make them sanctuaries for all residents. If the powerful few will not let us in to their house of decisions, we will change the decisions where they are put in to practice.
If divided in to small communities and single-interest groups we are powerless in the face of organized attack. When united with clear demands, we know that we can fight back and win.
No One Is Illegal-Toronto urges all people to imagine a sanctuary city and to continue the process of building it - a city that does not participate in war and occupation, a city that does not detain and deport people, a city without 'disposable' labour, a green city with good jobs, a city that is not racist, not sexist or homophobic, not ableist and not anti-poor.
In the year ahead, we look to launch the Stop the Raids! Campaign (June 6), bar immigration enforcement from all anti-violence against women spaces, mobilize to get access to post-secondary education and health care, organize against the 2010 Winter Olympics (Feb 2010) and the G8 Leaders Summit (Jun 2010), fight in defense of indigenous sovereignty and build towards a Day of Action on May 1, 2010. Join us!
Videos:
http://www.facebook.com/l/;http://www.youtube.com/view_play_list?p=1521D13343B6024E
Mainstream media:
http://www.facebook.com/l/;http://www.thestar.com/article/628181
Some Images:
http://www.facebook.com/l/;http://photos.rebelliouspixels.com/gallery/8110366_chqWe
http://www.facebook.com/l/;http://picasaweb.google.ca/susy.pocasangre/NOIIMayDayOfAction2009?authkey=Gv1sRgCMKewfqB2I_dBQ#
For more visit http://www.facebook.com/l/;http://toronto.nooneisillegal.org
+++++++++++++++++++++++++++++++
Saturday, May 9
End the killing in Sri Lanka!
Stop the genocide now!
Rally & march
US Consulate (360 University Ave)
12 noon
+++++++++++++++++++++++++++++++
On May 2, 2009, following the No One Is Illegal! May Day of Action, nearly 200 protestors made their way to the ongoing rally against the killing of Tamils in Sri Lanka, outside the US Consulate.
Upon arrival, police barred us from joining the anti-genocide demonstration. Horses were called on, people were shoved, organizers beaten and threatened, and two people arrested.
Conditions of war and occupation push people out of their homes making them refugees. Organizers for Migrant Justice stand in solidarity with the people of Tamil Eelam who demand an end to genocide and the displacement of their community. The systematic fragmentation of our struggles will not be tolerated.
No One Is Illegal - Toronto urges all its supporters to join our
contingent. Bring banners, flags, noisemakers and placards.
----
Organized by
Canadian Federation of Students - Ontario
Canadian Peace Alliance
Toronto Coalition to Stop the War
--------------------
No One Is Illegal!
May Day of Action
On May 2, 2009, over 2000 community activists, migrants and allies took to the streets.
We occupied the Yonge and Dundas intersection in the heart of downtown Toronto to make visible the non-status people that this sweatshop city wants to hide away.
We dropped 50 foot banners that read 'No One Is Illegal' and 'Stop the Raids' to make clear that migrants, with or without status, working people and the poor will not be criminalized.
We went to the gates of City Hall dropping massive banners at its doors to insist that Toronto, Ontario and Canada cannot ignore us.
School by school, college by college, hospital by hospital, shelter by shelter, food bank by food bank - one after the other we are going to liberate our homes, our workplaces and our communities. We will make them sanctuaries for all residents. If the powerful few will not let us in to their house of decisions, we will change the decisions where they are put in to practice.
If divided in to small communities and single-interest groups we are powerless in the face of organized attack. When united with clear demands, we know that we can fight back and win.
No One Is Illegal-Toronto urges all people to imagine a sanctuary city and to continue the process of building it - a city that does not participate in war and occupation, a city that does not detain and deport people, a city without 'disposable' labour, a green city with good jobs, a city that is not racist, not sexist or homophobic, not ableist and not anti-poor.
In the year ahead, we look to launch the Stop the Raids! Campaign (June 6), bar immigration enforcement from all anti-violence against women spaces, mobilize to get access to post-secondary education and health care, organize against the 2010 Winter Olympics (Feb 2010) and the G8 Leaders Summit (Jun 2010), fight in defense of indigenous sovereignty and build towards a Day of Action on May 1, 2010. Join us!
Videos:
http://www.facebook.com/l/;http://www.youtube.com/view_play_list?p=1521D13343B6024E
Mainstream media:
http://www.facebook.com/l/;http://www.thestar.com/article/628181
Some Images:
http://www.facebook.com/l/;http://photos.rebelliouspixels.com/gallery/8110366_chqWe
http://www.facebook.com/l/;http://picasaweb.google.ca/susy.pocasangre/NOIIMayDayOfAction2009?authkey=Gv1sRgCMKewfqB2I_dBQ#
For more visit http://www.facebook.com/l/;http://toronto.nooneisillegal.org
+++++++++++++++++++++++++++++++
Wednesday, May 06, 2009
வரலாறு எனும் பைத்தியக்கார விடுதி - மனுஷ்ய புத்திரன்
16.04.2009
புலம் பெயர்ந்த
என் ஈழத்து நண்பர்களை
இப்போது நான் சந்திப்பதில்லை
அவர்களது மின்னஞ்சல்களை
நான் திறப்பதில்லை
கணினியின் உரையாடல் அறையில்
அவர்களது வணக்கங்களுக்கு
இப்போது நான் பதில் வணக்கம் சொல்வதில்லை
வரலாற்றில் இதற்கு முன்பும்
இது போல்தான் இருந்ததா
அழிவின் மௌனங்கள்?
*
நிறைய பார்த்தாகிவிட்டது
சிதைக்கப்பட்ட உடல்களின் புகைப்படங்களை
நிறைய காண்பித்தாகிவிட்டது
படுகொலைகளின் படச்சுருள்களை
நிறைய படித்தாகிவிட்டது
கொரில்லா போர் முறையின் யுத்த தந்திரங்களை
வரலாற்றில்
இதற்கு முன்பும் இப்படித்தான் சொல்லப்பட்டதா
விடுதலையின் கதைகள்?
*
முப்பதாண்டுகளின் குருதிவெள்ளம்
ஒவ்வொரு சதுரமைலாகச் சுருங்கி
இப்போது ஒரு கண்ணீர்த்துளியாக
எஞ்சி விட்டது
தோழி
நாம் இன்று அருந்துகிற
ஒவ்வொரு கோப்பை மதுவும்
உன் விடுதலைக்காக இறந்தவர்களின்
குருதியால் நிரம்புகிறது
அது மரணத்தின்
எல்லையற்ற போதையை
நம் இதயத்தில் கலக்கிறது
வரலாற்றில் இதற்குமுன்பும்
இப்படித்தான் அணைந்ததா
விடுதலையின் சுடர்கள்?
*
கொலைகாரர்கள்
தன்னம்பிக்கையுடன்
இறுதி வெற்றியை நோக்கி
முன்னேறிக் கொண்டிருக்கிறார்கள்
சாத்தான்கள்
மர்மப் புன்னகையுடன்
வேறு எங்கோ பார்த்தபடி
பேச்சுவார்த்தைக்கு அழைக்கின்றன
நீதி தேவதைகளோ
இதைப்பற்றிய தகவல்கள்
இன்னும் தமக்கு வரவில்லை என்கின்றனர்
வரலாற்றில்
இதற்கு முன்பும்
கொலைக்களங்களில் மனிதர்கள்
இப்படித்தான் கைவிடப்பட்டார்களா?
*
வெவ்வேறு தலைநகரங்களில்
கண்டன ஊர்வலங்கள் நிறைவுற்று
தனிமையின் இருளில்
என் ஈழத்து நண்பர்கள் வீடு திரும்புகிறார்கள்
அரசியல் சூதாடிகள்
தங்கள் சீட்டுக் கட்டுகளை
கலைத்துக் கலைத்து அடுக்குகிறார்கள்
நான் ஒரு கூட்டுப் பிரார்த்தனையில்
பங்கெடுத்துவிட்டு
சாலையோரம் அமர்ந்து மூத்திரம் போகிறேன்
வரலாற்றில்
இதற்குமுன்பும் இப்படித்தான்
சகோதரத்துவம் நிலைநாட்டப்பட்டதா?
*
அமைதிக்குப்பின்
கருணை எல்லா முனைகளிலும்
ரத்து செய்யப்படுகிறது
புதுப்பிக்கப்படாத விஸாக்கள்
நிறுத்தப்படும் உதவித் தொகைகள்
காலி செய்யப்படும் அகதி முகாம்கள்
எங்கும்கொண்டு சேர்க்காத திரும்பும் பாதைகள்
மயான பூமியை நோக்கிக்
கிளம்புகிறது
இறுகிய முகங்களுடன்
சமாதானத்தின் மரணக் கப்பல்
வரலாற்றில் இவ்வாறு ஒடுக்கப்பட்டவர்கள்
இதற்குமுன்பு எப்போதாவது பறவைகளாக மாறி
வனாந்தரங்களுக்குள் பறந்து சென்றிருக்கிறார்களா?
*
புலம் பெயர்ந்த
என் ஈழத்து நண்பர்கள்
இப்போது கொல்லப்பட்டவர்களை
நினைவுகூர்வதில்லை
நம்பிக்கையூட்டும்
வதந்திகள் எதையும்
நம்புவதில்லை
யுத்தமுனைச் செய்திகளைப்
படிப்பதில்லை
அவர்கள் ஒரு பைத்தியக்காரனின் முகத்தை
சுவரில் வரைகிறார்கள்
குழந்தைகளின் இதயத்தைத்
தின்பவனின் பெயரை
சுவரில் எழுதுகிறார்கள்
ஒரு அபத்த தியாகத்தின் கதையை
எஞ்சியிருக்கும் தம் குழந்தைகளுக்குச்
சொல்லாமல் மறைக்கிறார்கள்
வரலாறு
இதற்குமுன்பும் இப்படித்தான்
ஒரு பைத்தியக்காரவிடுதியாக இருந்ததா?
*
நன்றி: உயிர்மை & Charu Online
புலம் பெயர்ந்த
என் ஈழத்து நண்பர்களை
இப்போது நான் சந்திப்பதில்லை
அவர்களது மின்னஞ்சல்களை
நான் திறப்பதில்லை
கணினியின் உரையாடல் அறையில்
அவர்களது வணக்கங்களுக்கு
இப்போது நான் பதில் வணக்கம் சொல்வதில்லை
வரலாற்றில் இதற்கு முன்பும்
இது போல்தான் இருந்ததா
அழிவின் மௌனங்கள்?
*
நிறைய பார்த்தாகிவிட்டது
சிதைக்கப்பட்ட உடல்களின் புகைப்படங்களை
நிறைய காண்பித்தாகிவிட்டது
படுகொலைகளின் படச்சுருள்களை
நிறைய படித்தாகிவிட்டது
கொரில்லா போர் முறையின் யுத்த தந்திரங்களை
வரலாற்றில்
இதற்கு முன்பும் இப்படித்தான் சொல்லப்பட்டதா
விடுதலையின் கதைகள்?
*
முப்பதாண்டுகளின் குருதிவெள்ளம்
ஒவ்வொரு சதுரமைலாகச் சுருங்கி
இப்போது ஒரு கண்ணீர்த்துளியாக
எஞ்சி விட்டது
தோழி
நாம் இன்று அருந்துகிற
ஒவ்வொரு கோப்பை மதுவும்
உன் விடுதலைக்காக இறந்தவர்களின்
குருதியால் நிரம்புகிறது
அது மரணத்தின்
எல்லையற்ற போதையை
நம் இதயத்தில் கலக்கிறது
வரலாற்றில் இதற்குமுன்பும்
இப்படித்தான் அணைந்ததா
விடுதலையின் சுடர்கள்?
*
கொலைகாரர்கள்
தன்னம்பிக்கையுடன்
இறுதி வெற்றியை நோக்கி
முன்னேறிக் கொண்டிருக்கிறார்கள்
சாத்தான்கள்
மர்மப் புன்னகையுடன்
வேறு எங்கோ பார்த்தபடி
பேச்சுவார்த்தைக்கு அழைக்கின்றன
நீதி தேவதைகளோ
இதைப்பற்றிய தகவல்கள்
இன்னும் தமக்கு வரவில்லை என்கின்றனர்
வரலாற்றில்
இதற்கு முன்பும்
கொலைக்களங்களில் மனிதர்கள்
இப்படித்தான் கைவிடப்பட்டார்களா?
*
வெவ்வேறு தலைநகரங்களில்
கண்டன ஊர்வலங்கள் நிறைவுற்று
தனிமையின் இருளில்
என் ஈழத்து நண்பர்கள் வீடு திரும்புகிறார்கள்
அரசியல் சூதாடிகள்
தங்கள் சீட்டுக் கட்டுகளை
கலைத்துக் கலைத்து அடுக்குகிறார்கள்
நான் ஒரு கூட்டுப் பிரார்த்தனையில்
பங்கெடுத்துவிட்டு
சாலையோரம் அமர்ந்து மூத்திரம் போகிறேன்
வரலாற்றில்
இதற்குமுன்பும் இப்படித்தான்
சகோதரத்துவம் நிலைநாட்டப்பட்டதா?
*
அமைதிக்குப்பின்
கருணை எல்லா முனைகளிலும்
ரத்து செய்யப்படுகிறது
புதுப்பிக்கப்படாத விஸாக்கள்
நிறுத்தப்படும் உதவித் தொகைகள்
காலி செய்யப்படும் அகதி முகாம்கள்
எங்கும்கொண்டு சேர்க்காத திரும்பும் பாதைகள்
மயான பூமியை நோக்கிக்
கிளம்புகிறது
இறுகிய முகங்களுடன்
சமாதானத்தின் மரணக் கப்பல்
வரலாற்றில் இவ்வாறு ஒடுக்கப்பட்டவர்கள்
இதற்குமுன்பு எப்போதாவது பறவைகளாக மாறி
வனாந்தரங்களுக்குள் பறந்து சென்றிருக்கிறார்களா?
*
புலம் பெயர்ந்த
என் ஈழத்து நண்பர்கள்
இப்போது கொல்லப்பட்டவர்களை
நினைவுகூர்வதில்லை
நம்பிக்கையூட்டும்
வதந்திகள் எதையும்
நம்புவதில்லை
யுத்தமுனைச் செய்திகளைப்
படிப்பதில்லை
அவர்கள் ஒரு பைத்தியக்காரனின் முகத்தை
சுவரில் வரைகிறார்கள்
குழந்தைகளின் இதயத்தைத்
தின்பவனின் பெயரை
சுவரில் எழுதுகிறார்கள்
ஒரு அபத்த தியாகத்தின் கதையை
எஞ்சியிருக்கும் தம் குழந்தைகளுக்குச்
சொல்லாமல் மறைக்கிறார்கள்
வரலாறு
இதற்குமுன்பும் இப்படித்தான்
ஒரு பைத்தியக்காரவிடுதியாக இருந்ததா?
*
நன்றி: உயிர்மை & Charu Online
Tuesday, May 05, 2009
தடுப்பு முகாங்களில் பாலியல் வல்லுறவிற்கு உட்படுத்தப்படும் பெண்கள்
பிரித்தானியத் தொலைக்காட்சி அதிர்ச்சித் தகவல்!
வவுனியாவின் வடக்குப்பகுதியிலுள்ள இடம் பெயர்ந்த தமிழ் அகதிகள் தடுப்பு முகாமிலிருந்து பிரித்தானிய சனல் 4 தொலைக் காட்சிச் சேவைக்குக் கிடைத்த செய்திகள் பிரகாரம் இளம் பெண்கள் தனிமைப்படுத்தப்பட்டு பாலியல் வல்லுறவிற்கு உள்ளாவதக தெரியவருகிறது.
அரசு சாரா ஊடகவியளார்கள் சுதந்திரமாக அனுமதிக்கப்படாத நிலையில், ஒளிப்படக் கருவியை மறைத்துவைத்து முகாமிற்குள் நுளைந்த சனல் 4 செய்தியாளர் ஒருவர் முதல் தடவையாக சுதந்திரமாக சில செய்திகளை ஆவணப்படுத்தியுள்ளார்.
இச்செய்தி ஒளிப்பதிவானது முதல் தடவையாக சுதந்திரமாகப் பதிவுசெய்யப்பட்ட செய்தியென சனல்4 கூறுகிறது. நிக் பட்டனின் இச் செய்தி அறிக்கையின் படி இளம் பெண்கள் தனிமைப்படுத்தப்பட்டு பாலியல் வல்லுறவிற்கு உட்படுத்தப்படுவது தவிர, இறந்த உடல்கள் முகாம்களுள் வெளியான இடங்கள் நாட்கணக்கில் கவனிப்பாரற்றுக் கிடப்பதாகவும் மேலும் கூறும் சனல் 4 செய்திகள் இம்முகாம்களில் எந்த அடிப்படை வசதிகளும் வழங்கப்படவில்லை என மேலும் தெரிவிக்கிறது.
தன்னை அடையாளம் காட்டவிரும்பாத உதவி அமைப்பாளர் ஒருவர், தனது முகாமில் நான்கு இறந்த உடல்கள் மூன்று நான்கு நாட்களாக கவனிப்பரற்றுக் கிடந்ததாகக் குறிப்பிடுகிறார். பிள்ளைகளுக்கு உணவு வழங்கமுடியாத தாய்மாரைப் காண்பதாகக் கூறும் இவர், ஒரு தாய் இரண்டு கரண்டி பாலுக்காக தன்னிடம் கெஞ்சி மன்றாடியதாகவும் குறிப்பிடுகிறார்.
பல குழந்தைகள் தாய் தந்தையர் இல்லாமல் தவிக்கவிடப்பட்டுள்ளதாக முகாம் வாசி ஒருவர் குறிப்பிடுகிறார். இங்கு எமக்கு வாழ்க்கையில்லை இது ஒரு சிறைச்சாலை என மேலும் குறிப்பிடுகிறார். உணவிற்காக நெரிசலில் சிக்குண்டு இறந்து போன இரு சிறார்களைப் பார்த்ததாக மேலும் சாட்சியமளிக்கும் இவர், புலிகளின் கட்டுப்பாட்டிலிருந்து வந்த தமிழர்களை மிரட்டுவதே அரசின் நோக்கம் எனவும் குறிப்பிடுகிறார்.
ஒரு பெண் உதவிப் பணியாளர் சாட்சியமளிக்கையில் இளம் பெண்கள் இராணுவத்தால் பிரித்தெடுக்கப்பட்டு, பாலியல் வல்லுறவிற்கு உட்படுத்தப்படுவதாகவும் கூறுகிறார். முகாம்களிலிருந்து தனிமைப்படுத்தப்படும் பெரும்பாலனவர்க மீண்டும் திரும்புவதில்லை எனக் குறிப்பிடுகின்றார்.
பெண்கள் எல்லோர் முன்னிலையிலும் குளிக்கவேண்டிய நிலையிலிருப்பதாகவும் இது அவர்களின் மிகப் பெரும் பாதுகாப்புப் பிரச்சனையாக இருப்பதாகவும் தெரிவிக்கும் இச்செய்தி நேற்று குளியற் பகுதியில் மூன்று பெண்களின் இறந்த உடல்கள் காணப்பட்டதாகவும் கூறுகிறது.
இது தொடர்பாக தனக்கு எதுவும் தெரியாது என லண்டனிலுள்ள இலங்கை உயர் ஸ்தானிகர் தொலைக்காட்சிக்குத் தெரிவித்தார்.
நன்றி: Channel 4 & இனியொரு
வவுனியாவின் வடக்குப்பகுதியிலுள்ள இடம் பெயர்ந்த தமிழ் அகதிகள் தடுப்பு முகாமிலிருந்து பிரித்தானிய சனல் 4 தொலைக் காட்சிச் சேவைக்குக் கிடைத்த செய்திகள் பிரகாரம் இளம் பெண்கள் தனிமைப்படுத்தப்பட்டு பாலியல் வல்லுறவிற்கு உள்ளாவதக தெரியவருகிறது.
அரசு சாரா ஊடகவியளார்கள் சுதந்திரமாக அனுமதிக்கப்படாத நிலையில், ஒளிப்படக் கருவியை மறைத்துவைத்து முகாமிற்குள் நுளைந்த சனல் 4 செய்தியாளர் ஒருவர் முதல் தடவையாக சுதந்திரமாக சில செய்திகளை ஆவணப்படுத்தியுள்ளார்.
இச்செய்தி ஒளிப்பதிவானது முதல் தடவையாக சுதந்திரமாகப் பதிவுசெய்யப்பட்ட செய்தியென சனல்4 கூறுகிறது. நிக் பட்டனின் இச் செய்தி அறிக்கையின் படி இளம் பெண்கள் தனிமைப்படுத்தப்பட்டு பாலியல் வல்லுறவிற்கு உட்படுத்தப்படுவது தவிர, இறந்த உடல்கள் முகாம்களுள் வெளியான இடங்கள் நாட்கணக்கில் கவனிப்பாரற்றுக் கிடப்பதாகவும் மேலும் கூறும் சனல் 4 செய்திகள் இம்முகாம்களில் எந்த அடிப்படை வசதிகளும் வழங்கப்படவில்லை என மேலும் தெரிவிக்கிறது.
தன்னை அடையாளம் காட்டவிரும்பாத உதவி அமைப்பாளர் ஒருவர், தனது முகாமில் நான்கு இறந்த உடல்கள் மூன்று நான்கு நாட்களாக கவனிப்பரற்றுக் கிடந்ததாகக் குறிப்பிடுகிறார். பிள்ளைகளுக்கு உணவு வழங்கமுடியாத தாய்மாரைப் காண்பதாகக் கூறும் இவர், ஒரு தாய் இரண்டு கரண்டி பாலுக்காக தன்னிடம் கெஞ்சி மன்றாடியதாகவும் குறிப்பிடுகிறார்.
பல குழந்தைகள் தாய் தந்தையர் இல்லாமல் தவிக்கவிடப்பட்டுள்ளதாக முகாம் வாசி ஒருவர் குறிப்பிடுகிறார். இங்கு எமக்கு வாழ்க்கையில்லை இது ஒரு சிறைச்சாலை என மேலும் குறிப்பிடுகிறார். உணவிற்காக நெரிசலில் சிக்குண்டு இறந்து போன இரு சிறார்களைப் பார்த்ததாக மேலும் சாட்சியமளிக்கும் இவர், புலிகளின் கட்டுப்பாட்டிலிருந்து வந்த தமிழர்களை மிரட்டுவதே அரசின் நோக்கம் எனவும் குறிப்பிடுகிறார்.
ஒரு பெண் உதவிப் பணியாளர் சாட்சியமளிக்கையில் இளம் பெண்கள் இராணுவத்தால் பிரித்தெடுக்கப்பட்டு, பாலியல் வல்லுறவிற்கு உட்படுத்தப்படுவதாகவும் கூறுகிறார். முகாம்களிலிருந்து தனிமைப்படுத்தப்படும் பெரும்பாலனவர்க மீண்டும் திரும்புவதில்லை எனக் குறிப்பிடுகின்றார்.
பெண்கள் எல்லோர் முன்னிலையிலும் குளிக்கவேண்டிய நிலையிலிருப்பதாகவும் இது அவர்களின் மிகப் பெரும் பாதுகாப்புப் பிரச்சனையாக இருப்பதாகவும் தெரிவிக்கும் இச்செய்தி நேற்று குளியற் பகுதியில் மூன்று பெண்களின் இறந்த உடல்கள் காணப்பட்டதாகவும் கூறுகிறது.
இது தொடர்பாக தனக்கு எதுவும் தெரியாது என லண்டனிலுள்ள இலங்கை உயர் ஸ்தானிகர் தொலைக்காட்சிக்குத் தெரிவித்தார்.
நன்றி: Channel 4 & இனியொரு
Monday, May 04, 2009
நாங்கள் எதுவும் செய்யவில்லை: Sharry Aiken
(Sharry Aiken, குயின் பல்கலைக்கழகத்தில் சட்டப் பேராசிரியராக இருக்கிறார். கனடாவின் ஆசிய பசுபிக் அமைப்பின் உதவியுடன் தமிழர் புலம்பெயர்வு குறித்து ஆய்வுகள் செய்கின்றார். )
Sharry Aiken: We did nothing
Sharry Aiken, National Post
Published: Monday, May 04, 2009
In the face of massive rallies by Tamil Canadians in Ottawa and Toronto in the last few weeks, Foreign Affairs Minister Lawrence Cannon has issued a number of broad statements about the escalating conflict in Sri Lanka. While expressing "grave concerns" about the mounting toll on civilians in the northeast corner of the country, the Minister has vacillated between calling for a ceasefire and a "humanitarian pause" in the ground offensive led by the Sri Lankan army. He has also repeatedly indicated that Canada's high commissioner in Colombo will continue engaging with the Sri Lankan government on the need for assistance to hundreds of thousands of civilians, many already displaced multiple times by the ongoing conflict.
What the Minister's response belies is that the humanitarian catastrophe currently unfolding in northern Sri Lanka was entirely predictable back in the fall of last year. At a time when concerted engagement and pressure on the Sri Lankan government by Canada and other like-minded countries may very well have prevented the crisis, Canada stood by and did nothing.
Since mid-2006, when a ceasefire agreement between the Liberation Tigers of Tamil Eelam (LTTE -- better known as the Tamil Tigers) and the Sri Lankan government became a dead letter, major military operations by both sides resumed and the already precarious human rights situation deteriorated markedly. The Sri Lankan government utilized the "war on terror" as a cover to decimate the country's democratic process and institutions.
Sri Lanka was ranked 165th out of 173 countries in the Reporters Without Borders 2008 press freedom index, the lowest ranking of any democratic country. Political opponents and journalists with critical views have been subject to threats, intimidation and assassination, while reports of killings, abductions and enforced disappearances by the government forces, the LTTE and paramilitary groups escalated.
Torture by police and security personnel was routine. In September, 2008, in an effort to shield its own actions from public scrutiny, the Sri Lankan government barred most humanitarian agencies, including the UN, as well as independent observers and journalists, from the conflict zones. A war without witness ensued with some 200,000 civilians trapped in the northern part of the country in the midst of the fighting.
Displaced persons who managed to flee have been placed in de facto detention camps where they are held in overcrowded conditions without adequate access to medical care, food or water and denied freedom of movement. There are reports of rape, torture and killings in the camps.
In the past several months, artillery attacks by Sri Lankan forces indiscriminately targeted civilians, in contravention of international humanitarian law. There have been more than two dozen incidents of artillery shelling or aerial bombardment on or near hospitals, in flagrant violation of the Geneva Conventions. At the same time, the LTTE was continuing to forcibly recruit civilians, including children, for untrained military duty, and forcing civilians to retreat
with its forces, deliberately preventing them from fleeing to safety. Nevertheless, violations of the laws of war by one side to a conflict do not justify violations by the opposing side. And while some Canadians may be uncomfortable with flag waving protesters siding with the LTTE, Canada's proscription of the Tigers does not justify inaction when innocent victims are suffering atrocities.
Against this background, Minister Cannon's statements are a dramatic illustration of "too little, too late." As host to the largest Tamil diaspora outside of Sri Lanka, Canada should be assuming a much more proactive role in promoting efforts to resolve the legitimate grievances of the Tamil people, including recognition of their right to self-determination. The Tamil diaspora plays an important role in the life of many of our cities; their concerns should be our concerns, too.
The fact that so many Canadian Tamils are continuing to lose family members and friends in the ongoing crisis has prompted a group of concerned Canadian academics and allies to stand in solidarity with them. We have drafted a statement calling on Canada to work with both parties to the conflict to implement an immediate ceasefire and to initiate internationally mediated efforts aimed at achieving a durable political solution to the conflict in Sri Lanka. The statement attracted over 125 signatories in less than three days and has been sent to political leaders.
As the latest statement from the White House confirms, "it would compound the current tragedy if the military end of the conflict only breeds further enmity and ends hopes for reconciliation and a unified Sri Lanka in the future." It is time for Mr. Cannon to step up and take on Canada's traditional role as an honest broker to help resolve the conflict between Sri Lanka's government and the country's long-oppressed Tamil minority. The time for passive expressions of concern is long past.
Thanks: National Post
Sharry Aiken: We did nothing
Sharry Aiken, National Post
Published: Monday, May 04, 2009
In the face of massive rallies by Tamil Canadians in Ottawa and Toronto in the last few weeks, Foreign Affairs Minister Lawrence Cannon has issued a number of broad statements about the escalating conflict in Sri Lanka. While expressing "grave concerns" about the mounting toll on civilians in the northeast corner of the country, the Minister has vacillated between calling for a ceasefire and a "humanitarian pause" in the ground offensive led by the Sri Lankan army. He has also repeatedly indicated that Canada's high commissioner in Colombo will continue engaging with the Sri Lankan government on the need for assistance to hundreds of thousands of civilians, many already displaced multiple times by the ongoing conflict.
What the Minister's response belies is that the humanitarian catastrophe currently unfolding in northern Sri Lanka was entirely predictable back in the fall of last year. At a time when concerted engagement and pressure on the Sri Lankan government by Canada and other like-minded countries may very well have prevented the crisis, Canada stood by and did nothing.Since mid-2006, when a ceasefire agreement between the Liberation Tigers of Tamil Eelam (LTTE -- better known as the Tamil Tigers) and the Sri Lankan government became a dead letter, major military operations by both sides resumed and the already precarious human rights situation deteriorated markedly. The Sri Lankan government utilized the "war on terror" as a cover to decimate the country's democratic process and institutions.
Sri Lanka was ranked 165th out of 173 countries in the Reporters Without Borders 2008 press freedom index, the lowest ranking of any democratic country. Political opponents and journalists with critical views have been subject to threats, intimidation and assassination, while reports of killings, abductions and enforced disappearances by the government forces, the LTTE and paramilitary groups escalated.
Torture by police and security personnel was routine. In September, 2008, in an effort to shield its own actions from public scrutiny, the Sri Lankan government barred most humanitarian agencies, including the UN, as well as independent observers and journalists, from the conflict zones. A war without witness ensued with some 200,000 civilians trapped in the northern part of the country in the midst of the fighting.
Displaced persons who managed to flee have been placed in de facto detention camps where they are held in overcrowded conditions without adequate access to medical care, food or water and denied freedom of movement. There are reports of rape, torture and killings in the camps.
In the past several months, artillery attacks by Sri Lankan forces indiscriminately targeted civilians, in contravention of international humanitarian law. There have been more than two dozen incidents of artillery shelling or aerial bombardment on or near hospitals, in flagrant violation of the Geneva Conventions. At the same time, the LTTE was continuing to forcibly recruit civilians, including children, for untrained military duty, and forcing civilians to retreat
with its forces, deliberately preventing them from fleeing to safety. Nevertheless, violations of the laws of war by one side to a conflict do not justify violations by the opposing side. And while some Canadians may be uncomfortable with flag waving protesters siding with the LTTE, Canada's proscription of the Tigers does not justify inaction when innocent victims are suffering atrocities.
Against this background, Minister Cannon's statements are a dramatic illustration of "too little, too late." As host to the largest Tamil diaspora outside of Sri Lanka, Canada should be assuming a much more proactive role in promoting efforts to resolve the legitimate grievances of the Tamil people, including recognition of their right to self-determination. The Tamil diaspora plays an important role in the life of many of our cities; their concerns should be our concerns, too.
The fact that so many Canadian Tamils are continuing to lose family members and friends in the ongoing crisis has prompted a group of concerned Canadian academics and allies to stand in solidarity with them. We have drafted a statement calling on Canada to work with both parties to the conflict to implement an immediate ceasefire and to initiate internationally mediated efforts aimed at achieving a durable political solution to the conflict in Sri Lanka. The statement attracted over 125 signatories in less than three days and has been sent to political leaders.
As the latest statement from the White House confirms, "it would compound the current tragedy if the military end of the conflict only breeds further enmity and ends hopes for reconciliation and a unified Sri Lanka in the future." It is time for Mr. Cannon to step up and take on Canada's traditional role as an honest broker to help resolve the conflict between Sri Lanka's government and the country's long-oppressed Tamil minority. The time for passive expressions of concern is long past.
Thanks: National Post
Subscribe to:
Posts (Atom)