தமிழுணர்வு பற்றிய மார்க்சிய நிலைபாடு

-தமிழவன்

ஈழப்பிரச்சனையைப் பொறுத்தவரையில் சி.பி.எம்-மும் சி.பி.ஐ-யும் வேறுவேறு நிலைப்பாடுகளை எடுத்துள்ளன என்று செய்தித் தாளில் படித்தேன்.

ஆச்சரியமாக இருந்தது.

தேசிய இனப்பிரச்சனை பற்றி மிக அதிகமாகச் சிந்தித்துள்ளவர்கள் மார்க்ஸியர்கள். ஸ்டாலின், லெனின், மார்க்ஸ், காட்ஸ்கி, ரோஸா லக்ஸம்பர்க் என்று இப்படிப்பவர்.

ஆனால் தமிழகத்தில் மார்க்ஸியத்தின் பெயரால் செயல்படுகிற இரண்டு கட்சிகள் இரண்டு நிலைப்பாடுகளை எடுக்கின்றன.

இந்த இரண்டு கட்சிகளிலும் உறுப்பினர்களாக இருப்பவர்கள் இரு அணியாகப் பிரிகிறார்கள். இரு அணியினரும் தமிழர்கள்தாம். என்றாலும் கட்சியின் மத்தியக் கமிட்டிகள் கூறுவது போல்தான் நிலைப்பாடு எடுக்க முடியும். அந்த மத்தியக் கமிட்டியில் பலமாநிலங்களையும் சேர்ந்தவர்கள் இருக்கிறார்கள். அவர்களின் குரல்தான் ஓங்கி ஒலிக்கும். அதில் பொலிட்பீரோ உறுப்பினர்கள், பழைய முதலமைச்சர்கள், பெரிய பெரிய படிப்பாளிகள், சட்ட நிபுணர்கள் இருப்பார்கள். அவர்களைத் திருப்தி படுத்த ஒரு வரதராஜனுக்கு முடியுமா?

ஆக சி.பி.எம்மின் தமிழர்கள் பற்றிய நிலைபாட்டைத் தீர்மானிப்பவர்கள் தமிழர்கள் அல்லாதவர்கள்.

மார்க்சியம் பற்றித் தெரிந்தவர்கள் மொழி, இனம், பிராந்திய உணர்வு அற்ற நியாய உணர்வு மட்டும் கொண்டவர்கள் மார்க்ஸியவாதிகள் என்பார்கள். இதனையும் தாண்டி இன்னொரு விஷயமும் சொல்வார்கள். மார்க்சியக் கருத்தால் வழி நடத்தப்படுகிறவர்கள் மார்க்சீயவாதிகள் என்பார்கள்.

இங்கு இரண்டு கட்சிகளுக்கும் இருவித மார்க்சீயம் இருக்கமுடியாது. மார்க்சியம் என்பது ஒன்றே தான்.

அப்படியென்றால் சி.பி.எம்மின் நிலைப்பாடு அனைத்திந்தியா என்ற கருத்தின்பக்கம் சாய்ந்துள்ளது. சி.பி.ஐ-யின் கருத்து பிராந்தியங்கள் தான் முக்கியம் என்ற கருத்தின் பக்கம் சாய்ந்துள்ளது.

அனைத்திந்தியா என்ற கருத்தாக்கம் பெரும்பாலும் பிரிட்டிஷார் வந்த பிறகு உருவானது. அதுவும் 1947-ன் பிறகு உருவானது. பாக்கிஸ்தான், இலங்கை, பர்மா இவைகளும் பிரிட்டிஷ் ஆட்சிக்குள் இருந்தவை தாம். பாகிஸ்தான் தனி தேசம் என்று ஏன் உருவானது? இலங்கை ஏன் தனித்தே சமானது? (பணிக்கர் போன்றவர்கள் இலங்கையை இந்தியாவுடன் சேர்ப்பதில் தவறில்லை என்று பிரிட்டிஷாருக்கு ஆலோசனை வழங்கியுள்ளார்கள்.)

அதன் பிறகு திராவிடஸ்தான், தமிழ்நாடு போன்றன பிரிய ஆசைப்பட்டன. காஷ்மீர் பிரச்சனை தொடர்கிறது. வங்காளதேசம் இடையில் பிரிந்தது. அஸ்ஸாம், பஞ்சாப் பிரச்சனைகள் தோன்றின.

முதலில் இந்தியா பல மாநிலங்களின் ஒன்றியமாகத் தான் இருந்தது. பின்பு பிரிவினைத் தடைச் சட்டம் வந்தது.

சோவியத் யூனியன் பல நாடுகளாகப் பிரிந்து போனது. யூகோஸ்லேவேக்கியா பலநாடுகளாகப் பிரிந்து போனது.

இதுபோல் முதல் உலகப் போரின் சந்தர்ப்பத்தில் இருந்த தேசங்கள் அல்ல இரண்டாம் உலகப் போர் நடந்த சந்தர்ப்பத்தில் இருந்தவை. நாடுகள் தோன்றுவதும் மறைவதும் சகஜம்.

உலகத் தொழிலாளர்கள் உலகத்தைத் தீர்மானிக்கிறார்கள் என்ற தத்துவத்தைப் பின்பற்றுகிறவர்கள் கம்யுனிஸ்டுகள். குறிப்பிட்ட நாடுகள் என்று பெரிதாய் கவலைப்பட மாட்டார்கள் அவர்கள். உலகமே அவர்களுக்கு ஒன்று.

என்றாலும் லெனின், மார்க்ஸ் போன்ற எல்லோருமே சுய உரிமையுடன் பிரிந்து போக மக்கள் குழுக்களுக்கு உள்ள உரிமையை மறுக்கவில்லை. இங்கிலாந்திலிருந்து அயர்லாந்து பிரிந்துபோக ஆசைப்பட்டால் போகட்டும் என்றுதான் மார்க்ஸ் சொன்னார்.

அதுபோல் பிரிந்துபோனால் அப்படி ஒன்றும் நல்ல வாழ்க்கை கிடைக்காது என்று கருதுகிறவர்கள் மீண்டும் கூட விரும்புகிறார்கள். ஐரோப்பிய யூனியனை அப்படித்தான் பார்க்க வேண்டும். சில அம்சங்களில் தனித்தனியாக வாழ மனிதக் குழுக்கள் விரும்புகின்றன. வேறு சில அம்சங்களைப் பொறுத்தவரையில் சேர்ந்து, இன்னொரு மொழி பேசுபவனோடு, இன்னொரு பிராந்தியத்திலிருந்து வந்தவனோடு ஒன்றிணைந்து வாழ சில குழுக்கள் விரும்புகின்றன. சேர்ந்து வாழ்வதும் பிரிந்து போவதும், வரலாறு, பொருளாதாரம் - எல்லாவற்றிலும் முக்கியமாய் கலாச்சாரத் தேவையைப் பொறுத்தது.

தமிழ்க் கலாச்சாரத்தைப் பொறுத்த வரையில் நீண்ட பாரம்பரியமும் மிகப் பெரும் இலக்கிய வரலாறும் தனிப் பண்பாட்டு, தத்துவக் கூறுகளும் அது கொண்டது. பல விஷயங்களில் தனிக் கூறுகளால் வரையறுக்கப்பட்ட மக்கள் கூட்டம்.

ஆனால் உலக மார்க்சியமும் இன்று மாறிவிட்டது. மார்க்சியம் என்றால் பொருளாதாரம் என்ற காலகட்டம் மாறிவிட்டது. தொழிலாளர் யூனியன் மட்டுமே மார்க்சியர்கள் செய்ய வேண்டியது என்ற பொருளாதாரப்பார்வை கலாவதியாகிவிட்டது. சாதியும் பெண்விழிப்புணர்வும் பொருளாதாரம் காலாவதியாகி விட்ட பார்வை என்பதை சுட்டுகின்றன. தலித் அரசியல் இதைத்தானே சுட்டுகிறது? ஆக, மேலை மார்க்சியர்கள் அறுபதுகளுக்குப் பிறகும் - சோவியத் யூனியன் உடைந்த பிறகும் வலியுறுத்தியது கலாச்சார மேன்மையைத்தான். சோவியத் ஒன்றியம் தனி தேச அடையாள முக்கியத்துவத்தை அங்கீகரித்தது. அதனால் உடைந்தது. கோர்பச்சேவ் அண்ணா வழியை அனைத்துலக அரசியலில் பின்பற்றினார்.

இந்த கலாச்சாரம் தான் பொருளாதாரத்தை விட முக்கியம் என்ற வாதம் தான், தி.மு.க.வால் இந்திய அரசியலில் அறிமுகப்படுத்தப்பட்ட புதுமை. ஆட்சிக்கு வரும்வரை அண்ணாதுரை கூறிய புதிய தத்துவம் இதுதான்.

இந்திய அரசியலானது பொருந்தாத மேற்கத்திய அரசியல் கலைச் சொற்களால் கஷ்டப்பட்டபோது, அண்ணாத்துரை பிராந்தியப் பண்பாட்டை வலியுறுத்தியது முக்கியமான செயல். இந்தியாவுக்குப் பொருத்தமானது கலாச்சார அரசியல்.

நாகாலாந்து, காஷ்மீர், அஸ்ஸாம், அந்தீராவின் விசாலாந்திரா இயக்கம், சிவசேனா கண்ட மகாராஷ்டிரா, இந்தப் பிரச்சனைகளெல்லாம் நாளைய புதிய இந்தியாவின் மாறுபட்ட பிரச்சனைகளைக் காட்டுகின்ற அடையாளங்கள்.

சி.பி.எம். தோழர்கள் பல பிரச்சனைகளில் சரியான நிலைப்பாடு எடுக்கிறார்கள். ஆனால் அனைந்திந்தியாவின் பண்பாட்டு அரசியலைப் புரிந்து கொள்ள மறுக்கிறார்களே. நாளை வரப்போகிற பெரிய பிரச்சனையாக பண்பாட்டு அரசியல் அமையப்போகிறது. எனவே தான் ஈழப்பிரச்சனையில் அவர்கள் எடுக்கும் நிலைப்பாடு சி.பி.ஐ-யை விட வேறுபடுகிறது.

அண்ணாத்துரையையும் அவரது அரசியல் தத்துவத்தையும் சி.பி.எம். பொலிட்பிரோ கவனமாகப் படித்து ஆயும் நாள் வரும். அல்லது தங்கள் மேற்கத்திய தத்துவக்கனவில் மூழ்கி மாய்ந்து போகப் போகிறார்கள். எவ்வளவு பெரிய படிப்பாளிகள் அந்தக் கட்சியில் இருக்கிறார்கள்? இருந்தார்கள்? எவ்வளவு பெரிய தியாக வரலாற்றைக் கொண்ட கட்சி அது? ஆனால் தத்துவத்தில் சோடை போகிறதே என்று வருத்தமாக இருக்கிறது.

இன்று வங்காளப் பிராந்திய கலை இலக்கிய ஆய்வை - கேரள வரலாற்றை, பிராந்திய மக்கள் உணர்வை அடிப்படையாகக் கொண்டு அல்லவா ஆய வேண்டும்.

தொல்காப்பியத்தை ஆய்ந்து அதன் வழி ஓர் அனைத்துலகப் பார்வையை நீங்கள் உருவாக்கினார்கள் அணு எதிர்ப்புப் பார்வை வேறு என்னவாம்? அப்படிப்பட்ட அற்புதமான பார்வையைக் கொடுத்த யெச்சூரியும் பிரகாஷ் காரத்தும் பாராட்டுக்குரியவர்கள். ஆனால் இ.எம்.எஸ் நம்புதிரிபாட் அங்கு செய்தது போல் தமிழக சி.பி.எம், தமிழக வரலாற்றை எடுத்து ஆயாததாலோ என்னவோ தமிழ் உணர்வைப்புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. ஈழப்பிரச்சனையை ஒரு பிரிவினைப் பிரச்சனையாய் பார்க்க முடியாது. அது ஒரு மூலப்படிமப் பிரச்சனை என்று பார்க்க வேண்டும். இதற்கு சொந்த மார்க்சிய அறிவு வேண்டும். மிகப்பெரிய விஞ்ஞான அறிவு என்பது மக்களின் உணர்வைப் புரிந்து கொள்வதுதான்.

இப்போது சி.பி.எம். தோழர்களை அலைக்கழிக்கிற மார்க்சியப் பார்வை, கடன்பெற்ற வெளிநாட்டுப் பார்வை; பழைய பொருளாதாரப் பார்வை; சுயத்தன்மையற்ற பார்வை. ஒவ்வொரு தமிழனுக்குள்ளும் இருக்கிற பார்வையல்ல; 1962-ற்கு பிறகு தமிழக அரசியலில் சி.பி.எம், ஏன் பிற கட்சிகளை அண்டி நிற்க வேண்டியிருக்கிறதென்று இப்போது தெரியும். அகில உலகத்தை ஆச்சரியப்பட வைத்த வரலாற்றுப் பொருள் முதல்வாதத்தையும் இயங்கியல் பொருள் முதல்வாதத்தையும் தமிழனின் உணர்வு கலந்த மூச்சில் படிக்கலாம். படிக்கத்தெரிய வேண்டும். ஜீவானந்தத்திற்கு மட்டும் அது சாத்தியமாகியிருந்தது. அந்தக் குரலின் நீட்சியைத்தான் தா.பாண்டியனிடமும் மகேந்திரனிடமும் நான் சில கணங்களிலாவது கண்டேன்.

சமீபத்தில் ஐக்கிய நாடுகள் சபை, ஆதிவாசிகள் போன்ற தனிப்பண்பாட்டு அடையாளம் உள்ள மக்கள் கூட்டத்தினர் எந்த நாட்டிலிருந்தாலும் சுய நிர்ணய உரிமை பெறலாம் என்று கூறியுள்ளது.

அகில உலகமும் மீண்டும் மார்க்சியம் சரியான அறிவுமுறை என்பதைச் சுட்டுகின்றது. பொருளாதாரமும் பண்பாடும் இணைந்த பார்வையே இன்றைய மார்க்சியம். இந்த அடிப்படையில் சுரண்டுகிறவர்களையும் சுரண்டப்படுகிறவர்களையும் வேறு வேறு அளவுகோல்களை வேறு வேறு பிராந்தியங்கள் மூலம் காண வேண்டும். அதுதானே இன்றைய மார்க்சிய அடிப்படை. பெஞ்சமின் History against the grain என்று சொன்ன விஷயம் இத்தகைய பார்வை தானே.

அண்ணாத்துரை அவர்கள் தொடக்கத்தில் தமிழக அரசியல் வானில் முப்பதுகளில் தோன்றி செயல்பட்டபோது அவரது அரசியல் நிலைப்பாடுகளில் வெளிப்பட்ட பல உணர்வுகள் கவனமாகப் பரிசீலிக்கப்பட வேண்டியவை. மேலே நான் கூறிய சிந்தனைகள் அப்படிப்பட்டவை.

ஆனால் தி.மு.கவே அண்ணாவின் அந்த பாதையில் நடைபோடவில்லை என்பது வேறு. அப்படி நடை போடாது என்பதை உணர்ந்ததால் தானோ என்னவோ அண்ணா அவர்கள் 1967- தேர்தலில் வெற்றி பெற்ற தன் கட்சி வேட்பாளர் எண்ணிக்கை 110-யைத் தாண்டியதும் கவலைகொண்ட முகத்தோடு காட்சி தந்தார்?


ந‌ன்றி: உயிரோசை (12-01-2008)